Οι αντιλήψεις των εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τη συμπερίληψη μαθητών με ειδικές ανάγκες

Abstract

Τα εκπαιδευτικά συστήματα σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν την πρόκληση της παροχής αποτελεσματικής εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά και τους νέους. Η εκπαίδευση επιτρέπει στους ανθρώπους να ζουν με αξιοπρέπεια, να αναπτύσσουν πλήρως τις ικανότητές τους, να συμμετέχουν και να βελτιώνουν την ποιότητα ζωής τους. Στις φτωχότερες οικονομικά χώρες, σημαντικός αριθμός παιδιών δεν πηγαίνει σχολείο (Avramidis, 2013). Από την άλλη πλευρά, στις πλουσιότερες χώρες πολλοί νέοι εγκαταλείπουν το σχολείο επειδή δεν διαθέτουν τις απαιτούμενες δεξιότητες, άλλοι τοποθετούνται σε ειδικές δομές, που υποστηρίζονται από το σύστημα πρόνοιας και όχι από τον δάσκαλο, με αποτέλεσμα να στερούνται των γενικών εκπαιδευτικών εμπειριών και κάποιοι επιλέγουν να εγκαταλείψουν τα μαθήματά τους, καθώς αισθάνονται ότι δεν είναι σημαντικά για τη ζωή τους. Ο όρος «συνεκπαίδευση» αναφέρεται στην εκπαίδευση όλων των παιδιών μαζί, στο ίδιο σχολικό περιβάλλον, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, θρησκείας ή σωματικής και ψυχικής κατάστασης και είναι συχνότερος στην ειδική αγωγή και εκπαίδευση. Η εκπαίδευση δεν αφορά μόνο την πρόσβαση στα σχολεία για όσους έχουν ήδη πρόσβαση σε αυτά. Περιλαμβάνει τη συμμετοχή όλων και τον εντοπισμό των εμποδίων που αντιμετωπίζουν οι μαθητές στις προσπάθειές τους να αποκτήσουν πρόσβαση σε ποιοτικές ευκαιρίες εκπαίδευσης, καθώς και την άρση αυτών των φραγμών και εμποδίων που οδηγούν στον αποκλεισμό. Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι μαθητές με αναπηρία προκύπτουν από τους υπάρχοντες τρόπους σκέψης στη σχολική κοινότητα. Κατά συνέπεια, οι στρατηγικές για την ανάπτυξη συνεκτικών πρακτικών πρέπει να περιλαμβάνουν αλλαγές στον τρόπο σκέψης, τις στάσεις και τις αντιλήψεις τους. (Τζουριάδου Μ. , 2000).