Συγκριτική μελέτη στάσεων και αντιλήψεων φοιτητών και εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, γενικής και ειδικής αγωγής ως προς την διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας

Abstract

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα, είναι μια διαταραχή που απαντάται πολύ συχνά σε σχολικές αίθουσες γενικής και ειδικής αγωγής. Οι μαθητές που παρουσιάζουν δυσκολίες, αποθαρρύνονται, αισθάνονται μειονεκτικά και συχνά εγκαταλείπουν τις προσπάθειές τους, εξαιτίας των μακρόχρονων δυσκολιών. Θεωρούν πως δεν έχουν τον έλεγχο της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων τους και καθετί που τους συμβαίνει, έγκειται σε εξωγενείς παράγοντες, που δύσκολα ελέγχονται. Το σχολείο, αμέσως μετά την οικογένεια, παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο ως προς την κοινωνικοποίηση και την ομαλή συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού, καθώς το εφοδιάζει με γνώσεις και δεξιότητες αναγκαίες για τη μελλοντική του πορεία. Συχνά ωστόσο επικρατούν λανθασμένες αντιλήψεις αναφορικά με τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα, που συχνά αποτελούν εμπόδιο στην αναγνώριση και στην ορθή αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της από τους εκπαιδευτικούς. Σκοπός λοιπόν της παρούσας έρευνας, είναι αρχικά η διερεύνηση των γνώσεων των εκπαιδευτικών και των φοιτητών γενικής και ειδικής αγωγής, ως προς τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας και έπειτα η συσχέτιση των γνώσεών τους για τη διαταραχή, με τον βαθμό ενσυναίσθησής τους. Από την έρευνα αυτή, προέκυψε πως οι εκπαιδευτικοί και οι φοιτητές της ειδικής αγωγής κατείχαν περισσότερες γνώσεις για ορισμένες πτυχές της διαταραχής.