Στρατηγικές διαχείρισης μαθησιακών και συμπεριφορικών διαστάσεων της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας σε μαθητές νηπιαγωγείου: σύγκριση εκπαιδευτικών γενικής και ειδικής αγωγής»

Abstract

Το ερευνητικό αντικείμενο της παρούσας μελέτης ήταν οι στρατηγικές που χρησιμοπούνται για τη συμπεριφορική και μαθησιακή διαχείριση των μαθητών με ΔΕΠ-Υ στην προσχολική ηλικία και η σύγκριση των στρατηγικών μεταξύ των νηπιαγωγών γενικής και ειδικής αγωγής. Η αύξηση των παιδιών που παρουσιάζουν ΔΕΠ-Υ ολοένα και αυξάνεται τα τελευταία χρόνια. Αυτό συνεπάγεται και την κατάλληλη διαχείριση από την πλευρά των νηπιαγωγών ώστε με τη χρήση κατάλληλων στρατηγικών να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τυχόν δυσκολίες στο συμπεριφορικό και μαθησιακό κομμάτι. Συνεπώς, η υλοποίηση της συγκεκριμένης μελέτης κρίνεται αναγκαία ώστε να διερευνηθούν οι γνώσεις για τα συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ και οι στρατηγικές που εφαρμόζουν οι νηπιαγωγοί γενικής και ειδικής αγωγής. Πραγματοποιήθηκε μια πρωτογενής, ποσοτική έρευνα περιγραφική και συσχέτισης μεταξύ των ομάδων και χρησιμοποιήθηκε αυτοσχέδιο ερωτηματολόγιο. Στην έρευνα συμμετείχαν 250 νηπιαγωγοί 125 γενικής και 125 ειδικής αγωγής. Από την υλοποίηση της έρευνας προέκυψε ότι οι νηπιαγωγοί ειδικής αγωγής είχαν περισσότερη γνώση συγκριτικά με τους νηπιαγωγούς γενικής σχετικά με τη ΔΕΠ-Υ. Επίσης, οι νηπιαγωγοί ειδικής αγωγής φαίνεται ότι επέλεξαν σε μεγαλύτερο βαθμό την εμφάνιση κάποιων συμπτωμάτων τόσο στην παρουσία της απροσεξίας όσο και στην παρουσία της υπερκινητικότητας/παρορμητικότητας. Αναφορικά, με τις στρατηγικές που επέλεξαν οι δυο ομάδες εκπαιδευτικών οι νηπιαγωγοί ειδικής αγωγής φαίνεται ότι επέλεξαν σε μεγαλύτερο βαθμό τις περισσότερες συμπεριφορικές αλλά και μαθησιακές στρατηγικές για τη διαχείριση της ΔΕΠ-Υ συγκριτικά με τους νηπιαγωγούς γενικής. Αναδεικνύεται η μόρφωση που έχουν και οι δυο ομάδες εκπαιδευτικών αλλά οι νηπιαγωγοί ειδικής αγωγής φαίνεται ότι υπερτερούν έναντι των γενικής όσον αφορά τις γνώσεις που έχουν αλλά και την επιλογή που κάνουν ως προς το βαθμό εμφάνισης των αυτών συμπτωμάτων και το βαθμό χρήσης των στρατηγικών. Από την έρευνα προκύπτει η ανάγκη συνεχούς επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών και συγκεκριμένα των νηπιαγωγών γενικής εφόσον φαίνεται να υστερούν σε όλα τα επίπεδα συγκριτικά με τους ειδικής.