Δραστηριότητες και διαχείριση του ελεύθερου χρόνου των εφήβων και των νέων με νοητική αναπηρία

Abstract

Έχει διαπιστωθεί ότι υπάρχει μεγάλη έλλειψη στην ελληνική βιβλιογραφία σχετικά με ερευνητικά δεδομένα για τις δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου των ατόμων με νοητική αναπηρία. Στον διεθνή χώρο, ωστόσο, τα μέχρι στιγμής δεδομένα αναφέρουν ότι τα άτομα με αναπηρία δεν επιλέγουν τις δραστηριότητες του ελεύθερου χρόνο τους με βάσει την προσωπική τους απόλαυση. Οι επιλογές έχουν ως κύριο στοιχείο την παθητικότητα και τη μοναχικότητα, ενώ όταν η αναπηρία είναι σοβαρή κατευθύνονται από την οικογένειά τους ως προς τις επιλογές αυτές. Η κοινωνικοποίησή τους συμπεριλαμβάνει περισσότερο συγγενικά πρόσωπα και λιγότερο φιλίες, χωρίς να σημαίνει πως αυτό να είναι και το επιθυμητό.Ως στόχος αυτής της έρευνας ορίζεται η συλλογή δεδομένων σχετικά με τις δραστηριότητες του ελεύθερου χρόνου των ατόμων με νοητική αναπηρία που φοιτούν σε ένα σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τα ερευνητικά ερωτήματα σχετίζονται με τη συχνότητα και τον βαθμό ικανοποίησης που τα ίδια τα άτομα δηλώνουν ότι λαμβάνουν από τις δραστηριότητες αυτές, καθώς και τον βαθμό επιλογής για την εκάστοτε δραστηριότητα (δηλαδή το κατά πόσο αποφασίζει το ίδιο το άτομο τις δραστηριότητες ή η οικογένεια/κηδεμόνας του ατόμου) και τον βαθμό του πόσο συμπίπτουν οι απαντήσεις των ατόμων με τις απαντήσεις των γονιών/κηδεμόνων τους. Για την συγκεκριμένη έρευνα χρησιμοποιήθηκε η δειγματοληψία μη πιθανότητας ως μέθοδος δειγματοληψίας. Το δείγμα της έρευνας αποτελούν 20 έφηβοι/ες και νέοι/ες με νοητική αναπηρία. Στην έρευνα αξιοποιήθηκε ένα ήδη υπάρχον ερωτηματολόγιο. Τα αποτελέσματα της έρευνας δείχνουν πως τα άτομα με νοητική αναπηρία τείνουν περισσότερο να κάνουν ατομικές δραστηριότητες ή δραστηριότητες με τις οικογένειες τους. Όσον αφορά την ικανοποίηση που λαμβάνουν από τις δραστηριότητες, διαπιστώθηκε πως τα άτομα με νοητική αναπηρία ευχαριστιούνται εύκολα, ενώ ως προς την επιλογή/ποιος αποφασίζει, κατά κύριο λόγο η οικογένεια/κηδεμόνας φαίνεται πως είναι αυτή/ός που αποφασίζει, με μόνη διαφορά να παρουσιάστηκε στις δραστηριότητες αλληλεπίδρασης με άτομα τυπικής ανάπτυξης, όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανεξαρτησία στην επιλογή από τα άτομα με νοητική αναπηρία.