Η θεωρία του Πιαζέ και η εφαρμογή της στην μουσική εκπαίδευση

Abstract

Από την αρχαιότητα, η μουσική παιδεία έχει αποτελέσει αναπόσπαστο και σημαντικό κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ήδη από την αρχαία Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, η μουσική αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της παιδείας των νέων αγοριών ήδη από τα έξι έτη (Mathias, 2014). Παρά την σπουδαία λειτουργία της μουσικής στην καλλιέργεια του παιδιού και την όξυνση των δυνατοτήτων του μέσω αυτής (Ho et al., 2003), ωστόσο, η σημασία που της αποδίδεται από όλα τα στάδια του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος τείνει να υποχωρεί (Κοκκίδου et al., 1997). Για τον λόγο αυτό, κρίνεται αναγκαίος ο εντοπισμός των αδυναμιών της σύγχρονης μουσικής εκπαίδευσης ώστε να επιτραπεί η αντιμετώπισή τους και να ενδυναμωθεί εκ νέου ο ρόλος της μουσικής στη σύγχρονη παιδεία. Μελετώντας την εκπαιδευτική θεωρία του Πιαζέ για την γνωστική ανάπτυξη του παιδιού, έκρινα σκόπιμη την εξέταση της υφιστάμενης εφαρμογής της στο παρόν σύστημα μουσικής εκπαίδευσης ως μέθοδο εντοπισμού των αδυναμιών αυτών, αλλά και ως μέθοδο εύρεσης λύσεων για την αντιμετώπισή τους. Προς την εξυπηρέτηση αυτού του στόχου πραγματοποιείται η παρούσα εργασία, η οποία βασίζεται στην ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας και των σύγχρονων εγχειριδίων μουσικής εκπαίδευσης που χρησιμοποιούνται στην δημόσια εκπαίδευση. Αρχικά, αναλύεται η θεωρία γνωστικής εξέλιξης του Πιαζέ και η εκπαιδευτική της συμβολή. Στη συνέχεια αναλύονται τα τρία στάδια γνωστικής εξέλιξης του Πιαζέ και οι σύγχρονες μέθοδοι μουσικής εκπαίδευσης που αντιστοιχούν σε κάθε στάδιο. Τέλος, εξετάζεται ο βαθμός εφαρμογής της θεωρίας του Πιαζέ στο σύγχρονο σύστημα μουσικής εκπαίδευσης.