Ρύθμιση συναισθήματος και εργασιακό άγχος των εκπαιδευτικών κατά την διδασκαλία ατόμων με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Abstract

Δύο από τις πιο καλά μελετημένες στρατηγικές ρύθμισης του συναισθήματος, η γνωστική αναπλαισίωση και η εκφραστική καταστολή, έχουν διερευνηθεί σε σχέση με το σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης των εκπαιδευτικών γενικής αγωγής, αλλά όχι και σε σχέση με το εργασιακό άγχος των εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής, ειδικότερα αυτού που σχετίζεται με την διδακτική πράξη. Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι η μελέτη αυτού του ζητήματος. Συγκεντρώθηκαν απαντήσεις από 142 Έλληνες εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής με την συμπλήρωση του Ερωτηματολογίου Ρύθμισης Συναισθήματος και του Ερωτηματολογίου Άγχους Εκπαιδευτικών. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι Έλληνες εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής χρησιμοποιούν και τις δύο στρατηγικές ρύθμισης του συναισθήματος αναφέροντας υψηλή χρήση της γνωστικής αναπλαισίωσης και χαμηλή χρήση της εκφραστικής καταστολής. Επίσης, χαρακτηρίζονται από χαμηλά επίπεδα εργασιακού άγχους που σχετίζεται με την διδακτική πράξη. Η εκφραστική καταστολή συσχετίζεται θετικά και με τους τέσσερις παράγοντες εργασιακού άγχους των εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής που σχετίζεται με την διδακτική πράξη. Τα ευρήματα για την χρήση της ρύθμισης συναισθήματος από τους εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής δείχνουν ότι ο περιορισμός της συμπεριφορικής έκφρασης των συναισθημάτων τουςκατά την εκπλήρωση των διδακτικών καθηκόντων τους είναι μια μορφή δυσπροσαρμοστικής συναισθηματικής ρύθμισης με αρνητικές επιπτώσεις για το εκπαιδευτικό έργο τους στην ειδική αγωγή.