Σύγχρονες μορφές ευέλικτης εργασίας και τηλεργασία.

Abstract

Οι ευέλικτες μορφές εργασίας βρίσκονται διαρκώς στην ατζέντα των εταιρειών από την δεκαετία του ‘80. Οι ευέλικτες πρακτικές που μπορεί να εφαρμόσει ένας οργανισμός διακρίνονται σε τρεις γενικές κατηγορίες : η αριθμητική ευελιξία, η λειτουργική ευελιξία και η μισθολογική ευελιξία. Ένας οργανισμός για να μεταπέσει σε μια μορφή «ευέλικτης» λειτουργίας απαιτούνται διάφορα στάδια στα οποία διαμορφώνεται τόσο η τεχνολογική υποδομή του οργανισμού ώστε να μπορεί να υποστηρίξει ευέλικτες πρακτικές, αλλά και η διαμόρφωση της απαραίτητης κουλτούρας του ανθρωπίνου δυναμικού, η οποία αποτελεί και το θεμέλιο για την επιτυχία της εφαρμογής. Η τηλεργασία είναι μια μορφή ευέλικτης εργασίας η οποία είναι αλληλένδετη με την τεχνολογία. Τεχνολογικά επιτεύγματα των τελευταίων ετών, έχουν αυξήσει την δυνατότητα παροχής τηλεργασίας από τους εργαζόμενους μειώνοντας ταυτόχρονα και το απαιτούμενο κόστος από πλευράς των εταιρειών. Όσον αφορά τους κανόνες του εργατικού δικαίου, οι διάφορες χώρες με νομοθετικές ρυθμίσεις, λαμβάνουν μέριμνα ώστε οι τηλεργαζόμενοι να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τους κανονικούς εργαζόμενους. Το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη περιορίζεται όσον αφορά την δυνατότητα επιβολής για παροχή εργασίας με την μορφή της τηλεργασίας, με νομολογία. Εξαίρεση φαίνεται να αποτελεί η Γαλλία, επιτρέποντας την επιβολή σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.