Ζητήματα μορφολογικής οργάνωσης και αντιστικτικής διαχείρισης του δωδεκαφθογγικού υλικού στις 20 μινιατούρες για πιάνο του Ernst Krenek

Abstract

Ως ένας από τους πιο παραγωγικούς συνθέτες του εικοστού αιώνα και χρήστες της τεχνικής του δωδεκαφθογγισμού, ο Ernst Krenek έγραψε αρκετές συλλογές μικρών κομματιών για πιάνο, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγονται και οι 20 Μινιατούρες για πιάνο, op. 139. Αν και γράφτηκε την περίοδο κατά την οποία ο Krenek είχε αρχίσει να ενσωματώνει τον ολικό σειραϊσμό όλων των παραμέτρων στα έργα του, το έργο χρησιμοποιεί τις κλασσικές τεχνικές του δωδεκαφθογγισμού καθώς και τεχνικές των Schoenberg και Webern. Η παρούσα εργασία στοχεύει στην επισήμανση της δωδεκαφθογγικής τεχνικής του συγκεκριμένου έργου αλλά και στην εξέταση ζητημάτων αντιστικτικής διαχείρισης του φθογγικού υλικού και μορφολογικής οργάνωσης του έργου. Η αναλυτική προσέγγιση του έργου αναδεικνύει επίσης τη σύγκλιση της μουσικοσυνθετικής πρακτικής του Krenek με αυτή των Schoenberg και Webern.

Written in 1953, 20 Miniatures for piano, op. 139 by Ernst Krenek has eschewed the interest of many analysts. Existing references pertain to mere general descriptions of the work, without delving into a systematic analytical approach of its structure. It is the purpose of this thesis to contribute towards filling this research gap by looking into aspects of contrapuntal and formal organization of the work’s musical material. The methodological background of the proposed analysis is informed by inferences of Krenek’s compositional practice, as expressed in both secondary and primary sources, the latter pertaining to the composer’s own theoretical essays. The thesis begins with the presentation of the biographical context of the conditions that framed the composition of this work. Subsequently, the fundamentals of Krenek’s compositional practice and twelve-tone technique during the 30’s, 40’s and 50’s are presented, with a particular emphasis on his book Studies in Counterpoint Based on the Twelve-Tone Technique (1940), as well as his articles (particularly “New Developments of the Twelve-Tone Technique” [1942] and “Extends and Limits of Serial Techniques” [1960]), intersected with the findings of other analysts of his compositions. This overview informs the methodological background of the analysis that follows, with a particular emphasis on aspects of contrapuntal and formal organization of the twelve-tone material.