Το ηλεκτρονικό έγκλημα με έμφαση στη Σύμβαση της Βουδαπέστης, την Οδηγία 2013/40/Ε.Ε. και τον Νόμο 4411/2016

Abstract

Στα πλαίσια της παρούσας εργασίας έγινε προσπάθεια προσέγγισης του νομικού υπόβαθρου που αφορά στην αντιμετώπιση του εγκλήματος στον Κυβερνοχώρο τόσο σε επίπεδο Ε.Ε. αλλά και στην Ελλάδα. Αρχικά, εξετάζονται βασικές έννοιες και ορισμοί, όπως είναι το κυβερνοέγκλημα, το σύστημα πληροφοριών, αλλά και οι διάφορες μορφές επιθέσεων. Στη συνέχεια, αναλύεται η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας νομικού πλαισίου με την υπογραφή της διεθνούς Σύμβασης της Βουδαπέστης το 2001, μία Σύμβαση την οποία η Ελλάδα θα υιοθετήσει αρκετά χρόνια αργότερα. Μόλις το 2005 η Ευρωπαϊκή Ένωση, μη μένοντας αδρανής στις αυξανόμενες επιθέσεις προχωρά στην έκδοση της Απόφασης-Πλαισίου 2005/222/ΔΕΥ. Μερικά χρόνια όμως αργότερα, το 2013, η διαρκώς αυξανόμενη πολυπλοκότητα των επιθέσεων, καθώς και άλλοι παράγοντες, οδήγησαν στην ψήφιση της Οδηγίας 2013/40/Ε.Ε., η οποία ήρθε να καλύψει τα κενά της προηγούμενης. Στην Ελλάδα η εξέλιξη στην θέσπιση του κατάλληλου νόμου για το κυβερνοέγκλημα άργησε αρκετά να έρθει. Πριν το 2016 δεν υπήρχε νόμος που να αφορά ξεκάθαρα το κυβερνοέγκλημα και για το λόγο αυτό χρησιμοποιούνταν κυρίως ορισμένα άρθρα του Ποινικού Κώδικα. Ο νόμος 4411/2016 ήρθε επιτέλους να επικυρώσει τη Σύμβαση της Βουδαπέστης και να ενσωματώσει την Οδηγία 2013/40/Ε.Ε. στο ελληνικό νομικό δίκαιο, ενώ προσαρμόστηκαν και ορισμένα άρθρα του Ποινικού Κώδικα. Είναι πλέον σαφές πως η προφύλαξη των συστημάτων των πληροφοριών, που τόσο πολύ επηρεάζουν τη ζωή μας, είναι μεγάλης σημασίας και για αυτό έχουν γίνει πολλά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο τα μέτρα αυτά έχουν ληφθεί εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ στην Ελλάδα η υιοθέτηση των μέτρων αυτών καθυστέρησε. Αναμφίβολα, τα επόμενα χρόνια θα φανεί η επάρκεια ή μη του υπάρχοντος νομικού πλαισίου δεδομένου ότι η τεχνολογία εξελίσσεται διαρκώς και αντίστοιχη εξέλιξη πιθανότατα θα υπάρξει και στις μορφές κυβερνοεγκλημάτων.