Ο ρόλος των ιδιωτικών στρατιωτικών εταιρειών στη διεξαγωγή του πολέμου.

Abstract

Η ιδιωτική στρατιωτική βιομηχανία, με οικονομικό μέγεθος που κυμαίνεται από 20 έως 200 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, είναι αποτέλεσμα του συνδυασμού του τέλους του ψυχρού πολέμου, της μεταβολής της φύσης του πολέμου και της τάσης για ιδιωτικοποίηση που επικράτησε παγκοσμίως τη δεκαετία 1990 και αποτελεί μια πραγματικότητα με πολλές επιπτώσεις. Τα όρια ανάμεσα στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα έχουν καταστεί θολά. Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις καλούνται να αποφασίσουν τη μελλοντική τους δομή με κριτήριο, μεταξύ άλλων, την επίτευξη της αποστολής τους με τον πιο προσοδοφόρο τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη αφενός το πρόβλημα της υπογεννητικότητας της πατρίδας μας, αφετέρου την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών. Η συνεργασία των Ενόπλων Δυνάμεων όλων των χωρών με την ιδιωτική πρωτοβουλία αποτελεί μια επιλογή, καθώς το σύνολο των προμηθειών γίνονται από ιδιωτικές εταιρείες. Το ερώτημα που γεννάται είναι αν οι ιδιωτικές εταιρείες μπορούν, εκτός από κατασκευαστές-προμηθευτές, να αναλάβουν την ευθύνη παροχής εφοδίων, υλικών και υπηρεσιών (μάχης και μη μάχης) δρώντας πλέον μέσα στο πλαίσιο λειτουργίας των Ενόπλων Δυνάμεων (συμπεριλαμβανομένων των Ελληνικών) και όχι εκτός αυτού. Για να δοθεί απάντηση σε αυτό τον προβληματισμό απαιτείται να διεξαχθεί λεπτομερής μελέτη. Η διατριβή υποστηρίζει ότι είναι δυνατή, για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, η συνεργασία με τις ιδιωτικές (στρατιωτικές πλέον) εταιρείες στον τομέα της διοικητικής μέριμνας, αφού ληφθούν υπόψη, αφενός οι ιδιαιτερότητες (γεωγραφικές, γειτνιάζουσες χώρες, εγγύτητα με το γεωσύστημα της Μέσης Ανατολής) της πατρίδας μας και οι οιονεί απειλές που αντιμετωπίζει, αφετέρου διεξαχθεί λεπτομερής τεχνοοικονομική μελέτη.