Θρησκευτικός τουρισμός και στρατηγική Μάρκετινγκ; Η περίπτωση της ελληνικής πραγματικότητας.

Abstract

Η εργασία αυτή πραγματεύεται μια νέα μορφή τουρισμού που αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς σήμερα, τον πολιτιστικό τουρισμό και το παρακλάδι του, τον θρησκευτικό τουρισμό. Αποτελώντας αναπόσπαστο τμήμα του διεθνούς τουρισμού, ο πολιτιστικός τουρισμός στοχεύει στην διατήρηση της ποιότητας και την αειφόρο ανάπτυξη. Η προσέγγιση αυτή διαφέρει από την προσέγγιση των προηγούμενων ετών και διαφοροποιεί το τουριστικό προϊόν δίνοντας έμφαση στη διατήρηση, την αναβίωση και την αξιοποίηση των πολιτιστικών πόρων για τη δημιουργία τουριστικών ροών (Cater, 1987). Με βάση τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού, ο στόχος του ταξιδευτή που επιλέγει τον πολιτιστικό τουρισμό, είναι να παρακολουθήσει πολιτιστικές εκδηλώσεις, να επισκεφτεί πολιτιστικούς χώρους, μουσεία, μνημεία, αρχαιολογικούς χώρους, φεστιβάλ και να τιμήσει χώρους λατρείας. Μια από τις μεγάλες υποκατηγορίες του πολιτιστικού τουρισμού αποτελεί ο θρησκευτικός τουρισμός που αξιοποιεί το θρησκευτικό στοιχείο του χώρου ή της εκδήλωσης ως πολιτιστική κληρονομιά για να δημιουργήσει τουριστικές ροές (Πολυξένη, 2008). Σε ένα θεωρητικό επίπεδο, η μετακίνηση που ως σκοπό της έχει την αναζήτηση του ιερού ή του θείου, αποτελεί μια ψυχολογική ατομική ανάγκη, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας ή θρησκείας. Όπως είναι φυσικό, η μετακίνηση προς τους τόπους αυτούς επιφέρει και μια σειρά από πολιτιστικές και κοινωνικές όσο και οικονομικές συνέπειες στους διάφορους προσκυνηματικούς ή θρησκευτικούς προορισμούς ενώ βοηθά στη δημιουργία ροών σε περιοχές που ως σήμερα δεν θεωρούνταν τουριστικοί προορισμοί.