Η ξενοδοχειακή σύμβαση: η έννοια, η διαμόρφωση και η λειτουργία της

Abstract

Η Ελλάδα είναι μία χώρα που έχει ταυτιστεί με τον τουρισμό. Η παγκοσμίου φήμης ελληνική φιλοξενία1, η ιστορία της, η μεγάλη ακτογραμμή της και τα πολλά νησιά της, έχουν συμβάλει στο να βρίσκεται η χώρα μας στους κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς. Ο τουρισμός αποτελεί μια οικονομική δραστηριότητα, η οποία όταν αναπτύσσεται σωστά μπορεί να αποφέρει σημαντικές ωφέλειες στις οικονομίες των χωρών υποδοχής. Εξασφαλίζει σε αυτή συναλλαγματικούς πόρους, δημιουργεί ευκαιρίες απασχόλησης, αυξάνει ή συμπληρώνει τα εισοδήματα του πληθυσμού των αστικών κέντρων και της περιφέρειας, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί αξιόλογες οικονομικές εισροές στους τόπους της τουριστικής ανάπτυξης. Για να είναι, όμως, θετική η συμβολή του τουρισμού στην ανάπτυξη της οικονομίας μιας χώρας υποδοχής, θα πρέπει να υπάρχει ένα ισχυρό πλέγμα νομικών διατάξεων που θα εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία των τουριστικών επιχειρήσεων. Σημαντικό ρόλο στην τουριστική βιομηχανία κατέχουν τόσο τα ξενοδοχεία όσο και οι τουριστικοί πράκτορες/ τουριστικά γραφεία, οι οποίοι αναλαμβάνουν να οργανώσουν ένα ταξίδι από την αρχή μέχρι το τέλος δημιουργώντας ελκυστικά πακέτα διακοπών, εξοικονομώντας έτσι στους ταξιδιώτες πολύτιμο χρόνο και κόπο. Οι πράκτορες, φροντίζουν να ετοιμάζουν πακέτα διακοπών, συνάπτοντας από νωρίς συμβάσεις με ξενοδοχεία διαφόρων χωρών, προκειμένου να εξασφαλίζουν προσιτές τιμές και τελικά να παρέχουν ανταγωνιστικά πακέτα διακοπών με σκοπό την εύρεση πελατών. Πιο συγκεκριμένα, για να εξασφαλίσουν τη διαμονή των πελατών τους, αλλά και τις συναφείς με την διαμονή ξενοδοχειακές παροχές, συνάπτουν με τα ξενοδοχεία την λεγόμενη ξενοδοχειακή σύμβαση, η οποία θα αποτελέσει και το κύριο θέμα της παρούσας. Βασικός στόχος της παρούσας, αποτελεί η παρουσίαση και ανάλυση της ξενοδοχειακής σύμβασης, η οποία αποτελεί ένα δημιούργημα της συναλλακτικής πρακτικής με στοιχεία μίσθωσης πράγματος, παροχής υπηρεσιών, μεσιτείας, συμβάσεως υπέρ τρίτου και αντιπροσωπείας, που, όπως θα αναλυθεί και κατωτέρω, λόγω της ιδιορρυθμίας της δεν μπορεί να υπαχθεί σε έναν επώνυμο νομοθετικά ρυθμισμένο τύπο σύμβασης. Επιπλέον, γίνεται μία απόπειρα περιγραφής της πρακτικής διάστασης της ξενοδοχειακής σύμβασης, μέσω των μορφών που αυτή μπορεί να λάβει, και τον αντίκτυπο που έχουν αυτές στη στάθμιση των συμφερόντων του ξενοδόχου και εκείνων του πράκτορα, τόσο στη σύναψη, όσο και στην ανώμαλη εξέλιξη αυτής.