Οι ακυρώσιμες αποφάσεις γενικής συνέλευσης Α.Ε. και συνέλευσης εταίρων Ε.Π.Ε., Ι.Κ.Ε.

Abstract

Ενασχόληση της παρούσας εργασίας αποτελεί μια σημαντική πτυχή του δίκαιου των εμπορικών εταιριών, το οποίο ρυθμίζει τη σύσταση, την εσωτερική λειτουργία, την εξωτερική λειτουργία και την λύση - διάλυση των διαφόρων μορφών εταιρικού δικαίου. Βέβαια, ειδικότερο αντικείμενο της δικιάς μας έρευνας και ανάλυσης θα είναι η εσωτερική λειτουργία των εμπορικών εταιριών και ιδίως εκείνη που άπτεται στην λειτουργία των αποφασιστικών οργάνων τους. Είναι σημαντικό να δώσουμε, αρχικά τον ορισμό της εμπορικής εταιρίας, της οποίας ο σκοπός απαιτείται προφανώς να είναι εμπορικός. Οφείλει να έχει ως σκοπό την άσκηση κατ’ επάγγελμα της εμπορικής δραστηριότητας, δηλαδή άσκηση εμπορικών πράξεων των άρθρων 2 έως 3 του Β.Δ 24 Μαΐου 1835. Σε ορισμένες από αυτές και με τις οποίες εμείς θα ασχοληθούμε, την εμπορική ιδιότητα την δίνει ο ίδιος ο νόμος με βάση τον τύπο τους (τυπικό κριτήριο εμπορικότητας), χωρίς να μας ενδιαφέρει η δραστηριότητα για την άσκηση της οποίας ιδρύονται. Ο λόγος για την ανώνυμη εταιρία (ΑΕ), την εταιρία περιορισμένης ευθύνης (ΕΠΕ) και την ιδιωτική κεφαλαιουχική εταιρία (ΙΚΕ), οι οποίες ανήκουν και στην κατηγορία των κεφαλαιουχικών εταιριών. Οι δύο σταθμοί στο ελληνικό εταιρικό δίκαιο ήταν οι προσωπικές εταιρίες και φυσικά η Ανώνυμη Εταιρία. Μεταξύ των δύο αυτών σταθμών, υπήρξε η εδραίωση δύο ακόμα εταιρικών μορφών, η ΕΠΕ και η ΙΚΕ, με την προσπάθεια οι εταιρικοί αυτοί τύποι να συγκεράσουν το προσωπικό – συμβατικό μαζί με το κεφαλαιουχικό – σωματειακό στοιχείο. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση των ελαττωμάτων των αποφάσεων που λαμβάνονται από τα όργανα των ανωτέρων εταιρικών μορφών, ιδιαίτερα εκείνων που περικλείονται από τον χαρακτηρισμό τους ως ακυρώσιμες και για τις οποίες θα εξετάσουμε τους λόγους ακυρότητας μαζί και με την επιβληθείσα δικαστική διαδρομή που πρέπει να ακολουθηθεί για την ανατροπή τους. Θα διαπιστώσουμε, ότι οι λόγοι που γεννάνε την ακυρωσία αποφάσεων των αρμοδίων οργάνων συλλογικής βούλησης, άπτονται σε ζητήματα ουσίας, σκοπιμότητας αλλά και πλημμελούς τήρησης των απαραίτητων διαδικαστικών προϋποθέσεων για την λήψη των επιμέρους αποφάσεων. Δέον είναι να επισημανθεί, ότι το νομοθετικό καθεστώς των παραπάνω ζητημάτων άλλαξε ριζικά με τον ν.3604/2007, καθώς μέχρι τότε η αντιμετώπιση τους από το προηγούμενο καθεστώς (κ.ν 2190/1920) δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ικανοποιητική, ενώ κεφαλαιώδες νομοθέτημα θεωρείται ο νόμος 4548/2018, τον οποίον και θα εξετάσουμε. Μέχρι το 1962 η νομοθεσία δεν περιείχε μια ικανοποιητική αντιμετώπιση για την ελαττωματικότητα και έτσι η ελληνική νομολογία, εφαρμόζοντας διατάξεις περί δικαιοπραξιών του αστικού δικαίου, προσπάθησε να επιλύσει τα επιμέρους ζητήματα με βάση, ότι οι ελαττωματικές αποφάσεις ήταν άκυρες δικαιοπραξίες.