Η κατανόηση της έννοιας της αστάθειας στις ευάλωτες χώρες (κράτη): κρατική αστάθεια, χαρακτηριστικά των ευάλωτων κρατών, ιστορικές ρίζες της κρατικής αστάθειας.

Abstract

Η ενασχόληση της διεθνούς κοινωνίας με τα κράτη τα οποία παρουσιάζουν κρατική αστάθεια και κατά συνέπεια αδυναμία να υποστηρίξουν τις βασικές λειτουργίες τους, ενώ ξεκινά σαν εντατική προσπάθεια την εποχή της αποαποικιοποίησης (σαν απάντηση στην ανάγκη για υποστήριξη των χωρών των οποίων τα συστήματα δεν είχαν αναπτυχθεί ώστε να μπορούν να παρέχουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες σε αντίστοιχο επίπεδο με αυτόν των χωρών του λεγόμενου δυτικού κόσμου) συνεχίζεται και εξελίσσεται μέχρι και σήμερα σαν πρακτική χωρών, συνασπισμών αλλά και Διεθνών Οργανισμών. Οι λόγοι για τους οποίους το ευάλωτο - ασταθές κράτος παραμένει επίκαιρο στην ατζέντα διαφόρων φορέων, ξεπερνούν την αρχική βούληση για διασπορά των πανανθρώπινων αρχών της ισότητας, του δικαίου, του δικαιώματος στην ανάπτυξη και στην ευημερία και της ισότιμης συμμετοχής στο παγκόσμιο γίγνεσθαι που αρχικά εκπορευόταν από μία κουλτούρα τύψεων από πρώην αποικιακές δυνάμεις ή και από τη βούληση τους για συνέχιση της εμπλοκής στο εσωτερικό χωρών με πρόφαση την παροχή βοηθείας (δημιουργία εξάρτησης). Πλέον σε έναν κόσμο στον οποίον η παγκοσμιοποίηση εκδηλώνεται με αυξανόμενη ένταση σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας και καταργεί στην πράξη, τις τελευταίες διαστάσεις αδιαπερατότητας του σύγχρονου κράτους, είναι διαπιστωμένη η δυναμική που εμφανίζει η διάχυση απειλών για μεγάλο μέρος ή και για το σύνολο της διεθνούς κοινωνίας και μπορούν να προέρχονται από έναν μεμονωμένο δρών ακόμα και μικρής ισχύος. Για τον λόγο αυτό εντείνεται η μελέτη των αιτιών της κρατικής αστάθειας και της ευαλωτότητας των χωρών η οποία οδηγεί στην αποτύπωση των ελλειμματικών εκείνων παραγόντων που απαντώνται σε όσο το δυνατόν περισσότερες περιπτωσιολογικές μελέτες καθώς και στην συνδυαστική δράση αυτών, αφενός για τον καθορισμό των δράσεων και της έντασης αυτών που απαιτούνται για την όρθωση ενός πετυχημένου σχεδίου και αφετέρου την αντιστοίχιση με τους κατάλληλους πόρους (είδος και ποσότητα) καθώς η προσέγγιση της καθαρά οικονομικής επίλυσης αναδεικνύεται διαχρονικά ατελέσφορη. Αυτή η εικόνα αποτυπώνεται στη παρούσα διατριβή, επιχειρώντας να προσεγγιστεί η έννοια της αστάθειας σε συνδυασμό με ποικίλους παράγοντες που την τροφοδοτούν, ώστε στο πλαίσιο του ορισμού της να περιλαμβάνεται η πολυεπίπεδη αλλά και αλληλοεπιδρούσα φύση της.