Οι πολιτικές, θεσμικές και εμπορικές σχέσεις Ελλάδος-Ισραήλ από το 1990 έως το 2020: μία ενδοσκόπηση στη θεωρία σύναψης συμμαχιών

Abstract

Η παρούσα εργασία εξετάζει και αναλύει τους παράγοντες εκείνους που ευθύνονται , αρχικά, για την προσέγγιση και , κατά δεύτερον, για την οικοδόμηση μίας στρατηγικής σχέσης μεταξύ της Ελλάδας και του Ισραήλ μέσω της παρουσίασης της εξέλιξης των θεσμικών, πολιτικών και εμπορικών σχέσεων τους από το 1990 έως το 2020 . Συγκεκριμένα, θα επιχειρήσω να ερμηνεύσω την προσέγγιση των δύο κρατών υπό το πρίσμα της ανάγκης αντιμετώπισης μίας κοινής απειλής και της κερδο-κεντρικής αντίληψης και των δύο τους. Επιπλέον, θα επιχειρηματολογήσω υπέρ του ότι η κοινή αντίληψη της Τουρκίας από Ισραήλ και Ελλάδα ως απειλή , ιδίως μετά το 2009-2010, και η εκτεταμένη συνεργασία των δύο χωρών σε μία πληθώρα τομέων ,με σημείο εκκίνησης την πιθανότητα εκμετάλλευσης των αποθεμάτων φυσικού αερίου ,κατέστησαν σταδιακά τη μεταξύ τους σχέση , στρατηγικής σημασίας. Έχοντας πάντα ως βάση τη θεωρία του Ρεαλισμού και , ιδιαίτερα, του Νεορεαλισμού σύμφωνα με την οποία κύριο σκοπό των κρατών συνιστά η επιβίωσή τους στην άκρως ανταγωνιστική διεθνή αρένα , το παρόν πόνημα αποπειράται να ερμηνεύσει τη σταδιακή μεταστροφή της ελληνικής πολιτικής στάσης απέναντι στο κράτος του Ισραήλ όσο και τη ριζική αλλαγή της συμπεριφοράς του τελευταίου απέναντι στη χώρα μας. Επίσης, θα αναδείξει τα ιδιαίτερα εκείνα χαρακτηριστικά που κατατάσσουν μία σχέση στην κατηγορία των στρατηγικών και θα τα εντοπίσει στην εξελικτική πορεία των ελληνο-ισραηλινών δεσμών. Η ανάπτυξη ισχυρών οικονομικών δεσμών μεταξύ τους , κυρίως στον τομέα της ενέργειας, του εμπορίου και του τουρισμού , ιδιαίτερα κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, αναδεικνύεται ως ενισχυτικό στοιχείο του πολιτικο-στρατιωτικού σκέλους της σχέσης τους και ως επίρρωση του ισχυρισμού μου περί της στρατηγικής σημασίας αυτής.