Η αρχή του υπεύθυνου δανεισμού στις πιστωτικές συμβάσεις

Abstract

Αντικείμενο της παρούσας εργασίας αποτελεί η αρχή του υπεύθυνου δανεισμού, όπως αυτή αποτυπώθηκε αρχικά στην Οδηγία 2008/48/ΕΚ για την καταναλωτική πίστη και εν συνεχεία στην Οδηγία 2014/17/ΕΕ για τη στεγαστική πίστη. Αρχικά, στο εισαγωγικό κεφάλαιο παρουσιάζονται το πρόβλημα της υπερχρέωσης και η προσπάθεια του Έλληνα νομοθέτη για κατασταλτική αντιμετώπισή του μέσω της θέσπισης του Ν. 3869/2010, το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων, άλλως «κόκκινων», δανείων, το πρόβλημα της ασύμμετρης πληροφόρησης και τέλος το πρόβλημα της μειωμένης -σε σύγκριση με τον φορέα παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών- διαπραγματευτικής ισχύος του καταναλωτή. Στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζονται τα καίρια σημεία των δύο Οδηγιών (πρότυπο εναρμόνισης, υποκειμενικό και αντικειμενικό πεδίο εφαρμογής), ενώ επιχειρείται και μία σύντομη συγκριτική επισκόπησή τους. Στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο, γίνεται προσπάθεια προσέγγισης του περιεχομένου της αρχής του υπεύθυνου δανεισμού, σπουδαιότερη συνιστώσα της οποίας αποτελεί η αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας του (εν δυνάμει) πιστολήπτη και διερευνώνται επιμέρους ζητήματα αυτής. Συγκεκριμένα, παρουσιάζονται οι πηγές αξιολόγησης, ερευνάται αν η αναζήτηση στοιχείων σε βάσεις δεδομένων παραβιάζει τον Γενικό Κανονισμό Προστασία Δεδομένων (GDPR), ενώ τέλος παρουσιάζονται οι συνέπειες αφενός σε περίπτωση αρνητικής αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας και αφετέρου σε περίπτωση παραβίασης της υποχρέωσης για εκτίμηση της πιστοληπτικής ικανότητας.