Ο πολύ-πολυμερισμός ως στρατηγική των μικρών κρατών. Οι περιπτώσεις της Κύπρου και της Ελλάδας.

Abstract

Σε ένα διεθνές περιβάλλον διαρκώς εξελισσόμενο και μέσα στα όρια που επιβάλλουν κάθε φορά οι συστημικές ιδιαιτερότητες, οι διεθνείς δρώντες, επιδιώκοντας να δώσουν λύση στα ζητήματα που τους απασχολούν, επιλέγουν τακτικά μεταξύ των διαφορετικών μορφών συλλογικής δράσης, αξιοποιώντας τα υπάρχοντα, επίσημα και ανεπίσημα, θεσμικά πλαίσια, με βάση την εθνική τους στρατηγική. Ο πολυμερισμός, με τη μορφή της ένταξης σε διεθνείς θεσμούς, χρησίμευσε ιστορικά για να αποθαρρύνει τις μονομερείς προσεγγίσεις σε θέματα παγκόσμιου ενδιαφέροντος, να δώσει στις μικρές δυνάμεις μια φωνή και μια επιρροή που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να ασκήσουν αλλά και να δεσμεύσει τα ισχυρά έθνη, όταν αυτό απαιτήθηκε. Τα μικρά κράτη δεν είναι πλέον απομονωμένα στη διεθνή σκηνή και έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ ποικίλων τρόπων διεθνούς δράσης και συμμετοχής. Έχουν την ευκαιρία να επιδείξουν την οργανισμική τους καινοτομία, να προωθήσουν τις ιδέες τους σε θέματα χαμηλής αλλά και υψηλής ατζέντας, σε πολλές και διαφορετικές πλατφόρμες, να ενισχύσουν τη γενικότερη διαπραγματευτική τους θέση, αλλά και να αποκτήσουν διπλωματικά ερείσματα που θα μπορούν να διευκολύνουν τους συνολικούς κυβερνητικούς χειρισμούς τους. Στην προσπάθειά τους αυτή, ανακαλύπτουν ή και δημιουργούν καλύτερους διαύλους επικοινωνίας, σε συστημικό ή υποσυστημικό επίπεδο, επιδιώκοντας αυτοί να είναι συμβιωτικοί μεταξύ τους. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια και με δεδομένη την ασυμμετρία της ισχύος, τα μικρά κράτη πρέπει να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους διεθνείς κανόνες του συγκεκριμένου παιχνιδιού και να αποφεύγουν, με έξυπνες μεθόδους, τις παγίδες και τις σοβαρές προκλήσεις που κρύβει το εγχείρημα του πολύ-πολυμερισμού.