Η προσφυγή των κρατών στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας COVID-19

Abstract

Στα είκοσι πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα η Ελλάδα βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίσει τρεις σημαντικές κρίσεις: την οικονομική, την ανθρωπιστική (μεταναστευτικό) και την υγειονομική (πανδημία του COVID-19). Ενώ για την αντιμετώπιση της πρώτης κρίσης, που αποτελούσε την κρίση χρέους, η Ελλάδα προσέφυγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με την υπογραφή της σύμβασης Διακανονισμού Χρηματοδότησης Αμέσου Ετοιμότητας, στην περίπτωση της τρίτης κρίσης, στην οποία βρισκόμαστε κατά τη σύνταξη της παρούσας εργασίας, δεν υπάρχει συμβολή του Διεθνούς αυτού Οργανισμού. Δεν συνέβη το ίδιο με πολλά άλλα κράτη, στα οποία η προσφυγή στο ΔΝΤ αποτελεί μονόδρομο για την αντιμετώπιση των πολλαπλών αρνητικών επιπτώσεων σε ποικίλα επίπεδα, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά. Μάλιστα, είναι τέτοια η ένταση του φαινομένου της πανδημίας και των συνεπειών αυτής, που σε αρκετές περιπτώσεις χρειάστηκε η εμπλοκή, περισσότερων του ενός, μέσων δανεισμού. Όπως προαναφέρθηκε, κατά τη συγγραφή της παρούσας εργασίας το φαινόμενο της πανδημίας COVID-19 είναι σε πλήρη εξέλιξη, γεγονός που προκαλεί την εισαγωγή μιας σημαντικής παραμέτρου ως προς της μεταβλητότητα των γεγονότων και την αποτελεσματικότητα των πολιτικών των κρατών για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Όμως, επιτυγχάνεται εξαγωγή συμπερασμάτων με μεγαλύτερη ασφάλεια με τη μελέτη των γεγονότων έχοντας στο επίκεντρο το χρονικό διάστημα Μαρτίου - Απριλίου 2020, καθόσον πρόκειται για την περίοδο η οποία, κατά πολλούς, άλλαξε ή θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας.