Στρατηγήματα πολέμου και διεθνές δίκαιο

Abstract

Η παρούσα διατριβή επιχειρεί να αποτυπώσει την έννοια του Στρατηγήματος - Τεχνάσματος Πολέμου (Ruse of War), τον τρόπο που αντιμετωπίζεται στο Διεθνές Δίκαιο του Πολέμου, καθώς και τις σύγχρονες εξελίξεις στη διεθνή πρακτική. Την έννοια αυτή επιχείρησαν να κωδικοποιήσουν οι θεωρητικοί του Διεθνούς Δικαίου από τις αρχές του 20ου αιώνα παρουσιάζοντας τον ορισμό της στην IV Σύμβαση της Χάγης (18.10.1907) και, στη συνέχεια, στο Πρόσθετο Πρωτόκολλο Ι (8.6.1977) στις Συμβάσεις της Γενεύης από 12.8.1949. Στο παρόν πόνημα επίσης, επιχειρείται να παρουσιαστεί και η έννοια της Δολιότητας ή Δόλου (Perfidy), που αποτελεί απαγορευμένη ενέργεια στο πεδίο της μάχης. Σε ό,τι αφορά στη δομή της διατριβής, γίνεται αρχικά μια προσπάθεια εισαγωγής στο Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο, το οποίο είναι σώμα κανόνων, που διέπει τις σχέσεις μεταξύ Κρατών. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται σε αντιπαραβολή οι έννοιες του Στρατηγήματος και της Δολιότητας, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Κατόπιν, αφού έχουν παρουσιαστεί οι βασικές έννοιες, αναλύονται περιπτωσιολογικές μελέτες μαχών και στρατιωτικών επιχειρήσεων, στις οποίες εξετάζεται ποια από τις δύο ενέργειες -Στρατήγημα ή Δολιότητα- επιλέχθηκε. Επιπρόσθετα, αναλύονται οι σύγχρονες προκλήσεις για τους νομικούς του Διεθνούς Δικαίου, καθώς παρουσιάζεται μία υποχώρηση των Στρατηγημάτων και μία αύξηση των Δολιοτήτων. Η διατριβή ολοκληρώνεται με προτάσεις για την επανεξέταση των απαγορεύσεων, ώστε να ενισχυθούν οι θεμελιώδεις αρχές του Δικαίου του Πολέμου, όπως η διάκριση, η αναλογικότητα, η στρατιωτική ανάγκη και ο ανθρωπισμός.