Στρατηγικές και επιχειρησιακές διαστάσεις της συνεργασίας ΕΕ-ΝΑΤΟ μετά τη Βαρσοβία

Abstract

Στο σύγχρονο και συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον ασφαλείας, όπου τα όρια μεταξύ της ειρήνης, της κρίσης και του πολέμου γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα, η εγκαθίδρυση και ενίσχυση της αμοιβαίας συνεργασίας μεταξύ ΕΕ και ΝΑΤΟ, θεωρείται επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Κυρίαρχο ζήτημα, είναι πώς μπορούν οι δυο οργανισμοί να προχωρήσουν συντονισμένα και συνεργατικά εναντίον των απειλών και των ζητημάτων του σήμερα, χωρίς να παρεμποδίζονται από πολιτικά και άλλα εμπόδια. Παρά την τρέχουσα δυναμική, υφίσταται αλλά και αναμένεται σημαντικός αριθμός προκλήσεων. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να παρουσιάσει τις στρατηγικές και επιχειρησιακές διαστάσεις της συνεργασίας ΕΕ - ΝΑΤΟ μετά τη Βαρσοβία. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού, επιβάλλεται η ταξινόμηση των πολιτικών και στρατιωτικών μέσων, σε επίπεδα εφαρμογής, ανάλογα με το εύρος δυνατοτήτων τους και τις εκάστοτε συμμαχικές επιδιώξεις. Στο πλαίσιο αυτό, πολιτικά – διπλωματικά - νομικά ακόμα και θεσμικά μέσα, εξετάζονται στο στρατηγικό επίπεδο και με στόχο τη χάραξη κοινής πολιτικής των 2 οργανισμών, ενώ Υπηρεσίες - οργανισμοί - μηχανισμοί - διαδικασίες και πλαίσια συνεργασίας αλληλεπιδρούν στο επιχειρησιακό επίπεδο, προκειμένου να μετουσιωθεί η πολιτική αυτή στην πράξη. Η ανάλυση περιορίζεται στα ανωτέρω, καθώς η μελέτη και του τακτικού επιπέδου (επί του πεδίου), εκφεύγει της έκτασης και του επιδιωκόμενου σκοπού.

In the modern and ever-changing security environment, where the boundaries between peace, crisis and war are becoming blurred, the establishment and strengthening of mutual cooperation between EU and NATO, is considered urgent as ever. Dominant concern is how the two organizations can progress cooperatively against threats and issues today, without being hampered by political and other obstacles. Despite the potential, there is a great number of challenges expected. The purpose of this study is to present the strategic and operational dimensions of EU-NATO cooperation after Warsaw. In order to achieve this goal, it is imperative for political and military instruments at levels of implementation be classified, according to their range of capabilities and allied pursuits. Concerning all the above, political, diplomatic, legal and even institutional means, are examined at the strategic level in order to develop a common policy of the two organizations, while services, organisms, mechanisms, procedures and cooperation schedules interact at the operational level, in order for this policy to be translated into practice. The analysis is limited to the above, as the study of the regular level (on the field) goes beyond the determined goal, as well.