Η ελληνική εξωτερική πολιτική κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου και του Ψυχρού Πολέμου: μία συγκριτική ανάλυση.

Abstract

Η παρούσα διπλωματική εργασία στόχο έχει την προσέγγιση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής κατά τις χρονικές περιόδους του Μεσοπολέμου και του Ψυχρού Πολέμου επιδιώκοντας ταυτόχρονα μία συγκριτική ανάλυση των δομών του διεθνούς συστήματος, των παραγόντων που επέδρασαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση, αλλά και στην καθ’ εαυτή άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, καθώς και των πολιτικών δράσεων και στρατηγικών που αποσκοπούσαν στην προάσπιση των εθνικών συμφερόντων και πρωτίστως αυτού της κρατικής επιβίωσης. Ως θεωρητικό και ερμηνευτικό εργαλείο επιλέχθηκε η ρεαλιστική παράδοση με ρίζες στη πρώτη επιστημονική προσέγγιση των διεθνών σχέσεων από το Θουκυδίδη. Μέσα στο πέρασμα του χρόνου, η ελληνική εξωτερική πολιτική τόσο κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, όσο και κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου χαρακτηρίζεται από μία αξιοσημείωτη συνέχεια, αλλά και μία χαρακτηριστική συνέπεια, αφενός στο τρόπο που αυτή ασκήθηκε, αφετέρου στους σκοπούς που κλήθηκε να εξυπηρετήσει. Αναμφίβολα, διαχρονική αξονική στρατηγική που προσδιόρισε την άσκηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, υπήρξε η διπλωματική σύγκλιση με τη Δύση στα πλαίσια της βέλτιστης διασφάλισης του συμφέροντος της επιβίωσης. Όμως η έλλειψη ικανών συντελεστών ισχύος και ηγετικών πολιτικών προσωπικοτήτων με συνεπαγόμενο την αδυναμία εκμετάλλευσης της γεωπολιτικής αξίας του ελλαδικού χώρου δεν επέτρεψαν την άσκηση μίας αυτόφωτης εξωτερικής πολιτικής. Η διαρκής ελληνική απίσχνανση έκανε για τους Έλληνες πολιτικούς την εξάρτηση από τις Μεγάλες Δυνάμεις μία αδήριτη αναγκαιότητα προκειμένου να καταστούν δυνατές, αφενός η διασφάλιση του εθνικού συμφέροντος της επιβίωσης, αφετέρου η διατήρηση της πολιτικής τους εξουσίας.