Η σύμβαση χρηματοδοτικής μίσθωσης: σχέσεις των συμβαλλομένων μερών και ανώμαλη εξέλιξη.

Abstract

Κυρίαρχη θέση στο χώρο των χρηματοδοτικών συμβάσεων κατέχει η σύμβαση χρηματοδοτικής μίσθωσης (διεθνώς γνωστή ως leasing). Αυτή συνιστά ένα σύγχρονο χρηματοδοτικό μηχανισμό, που έχει σκοπό να συμβάλλει στην ανάπτυξη μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, χωρίς να υποκαθιστά τις παραδοσιακές μορφές χρηματοδότησης. Αφενός τους παρέχει μια νέα μορφή χρηματοδότησης και αφετέρου συμβάλλει στον εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού τους. Πριν την καθιέρωση της σύμβασης leasing, οι επαγγελματίες ή επιχειρήσεις που χρειάζονταν κεφαλαιουχικά αγαθά έπρεπε είτε να εκταμιεύσουν ολόκληρο το απαιτούμενο ποσό, στερούμενοι έτσι τη ρευστότητα, είτε να προσφύγουν σε δανεισμό από κάποιο πιστωτικό ίδρυμα, επιβαρυνόμενοι με την καταβολή τόκων αλλά και κάποια εμπράγματη ασφάλεια, είτε τέλος να προβούν σε αγορά με παρακράτηση κυριότητας από τον πωλητή. Με την καθιέρωση της σύμβασης χρηματοδοτικής μίσθωσης, δόθηκε σε κάθε επιχείρηση η δυνατότητα απόκτησης κεφαλαιουχικών αγαθών, χωρίς τα μειονεκτήματα του δανεισμού ή της έλλειψης ρευστότητας. Η παρούσα εργασία επιχειρεί μια ανάλυση του θεσμού της χρηματοδοτικής μίσθωσης (leasing), που καθιερώθηκε στην Ελλάδα το πρώτον με το ν. 1665/1986. Αρχικά επιχειρείται η προσέγγιση της λειτουργίας του θεσμού και γίνεται μια διάκριση των κυριότερων μορφών χρηματοδοτικής μίσθωσης, με έμφαση στην απλή χρηματοδοτική μίσθωση. Στη συνέχεια, ακολουθεί η ανάλυση των προϋποθέσεων που θέτει ο νόμος ως προς τα συμβαλλόμενα μέρη και ο καθορισμός της νομικής φύσης της σύμβασης. Τέλος, αναλύονται οι σχέσεις των συμβαλλομένων μερών και η διαμόρφωση αυτών σε περιπτώσεις ανώμαλης εξέλιξης της σύμβασης.