Το βιολιστικό ιδίωμα του Πέτρου Δεληγιάννη (Πετρέφ)

Abstract

Κατά καιρούς οι παλιοί λαϊκοί οργανοπαίχτες και συγκεκριμένα οι βιολιστές, ανάλογα με την περιοχή και τις συνθήκες, προσάρμοζαν το παίξιμό τους με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να γίνεται αρεστό στους ανθρώπους της κάθε περιοχής και του κάθε χωριού στο οποίο έπαιζαν. Πιο συγκεκριμένα, η διαποίκιλση που χρησιμοποιούσαν κατά τον τρόπο ερμηνεία τους, καθώς και η επιλογή συγκεκριμένων τεχνικών του δοξαριού, είχε ως στόχο την ευχαρίστηση και την μουσική ακουστική τέρψη του ακροατή. Για τον λόγο αυτό, η τεχνική που εφάρμοζε ο κάθε οργανοπαίχτης διαμόρφωνε τον προσωπικό ερμηνευτικό του χαρακτήρα, την δική του προσωπικότητα και πινελιά σε αυτό που ερμήνευε.

Ο Πέτρος Δεληγιάννης συνιστούσε μία τέτοια περίπτωση λαϊκού πρακτικού οργανοπαίχτη με έντονη παρουσία και εμφανίσεις στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου. Ο τρόπος παιξίματος του βιολιού ήταν άρτιος και ξεχώριζε κατά πολύ από αρκετούς βιολιστές της εποχής του. Ορισμένα χαρακτηριστικά της ερμηνευτικής του δεξιοτεχνίας θα μπορούσαν να είναι μεταξύ άλλων: μοτίβα, πολλά στολίδια, γρήγορα περάσματα, πολύηχα και άρτια τεχνική του δοξαριού, κατατάσσοντάς τον στην χωρία των σπουδαιότερων βιολιστών της Ελλάδας. Στη συγκεκριμένη εργασία επιχειρείται η μελέτη, η αποδόμηση και η ανάλυση του ιδιωματικού παιξίματος του Πέτρου Δεληγιάννη, μέσα από τις καταγεγραμμένες ηχογραφήσεις που πραγματοποίησε. Αναλυτικά, παρουσιάζονται τα βιογραφικά του στοιχεία και οι συνεργασίες. Έπειτα, επιχειρείται η αναλυτική καταγραφή των σκοπών: Φράσσα, Σκάρος του βουνού και του κάμπου και Μοιρολόι. Στη συνέχεια, λαμβάνει χώρα η ανάλυση των τεχνικών του αριστερού και του δεξιού χεριού στους τρεις παραπάνω σκοπούς.