Συνοπτική ανάλυση ύφους και τεχνικών εκτέλεσης έργων για σαξόφωνο των: Κωνσταντινίδη, Ibert, Ζέρβα, Carastathi, Noda

Abstract

Στη συγκεκριμένη εργασία αναλύονται συνοπτικά το ύφος και οι τεχνικές εκτέλεσης 5 έργων γραμμένα για σαξόφωνο και συνοδευτικά όργανα. Υπάρχουν επίσης βιογραφικά στοιχεία των συνθετών, με σκοπό να κατανοήσουμε καλύτερα τον τρόπο γραφής τους και τα στοιχεία από τα οποία επηρεάστηκαν συνθετικά. Τα έργα αυτά ανήκουν σε διαφορετικές εποχές ως επί το πλείστον και υπάρχει διαφοροποίηση όσον αφορά τις τεχνικές του σαξοφώνου και το ύφος της εκτέλεσης των έργων. Καθώς το σαξόφωνο είναι ένα νέο όργανο, με το ρεπερτόριό του να ξεκινά από τις 2 πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, οι εποχές ορίζονται διαφορετικά σε σχέση με τις εποχές της κλασικής μουσικής. Ξεκινώντας σύμφωνα με την παλαιότητα των συνθέσεων, το Concertino da Camera είναι ένα από τα πρώτα κονσέρτα που γράφτηκαν για σαξόφωνο και συνοδεία ορχήστρας και αποτελεί σταθμό στο ρεπερτόριο του σαξοφώνου, μένοντας ακόμη και σήμερα ένα από τα σημαντικότερα έργα για το όργανο και συμπεριλαμβάνεται σταθερά στην ύλη σπουδών. Στη συνέχεια το Improvisation I του Ryo Noda γράφτηκε το 1972 και άλλαξε τα δεδομένα της εποχής. Παρουσιάζει νέες τεχνικές και εφέ στο σαξόφωνο, που αποτελεί πρόκληση για κάθε παίκτη σαξοφώνου να ασχοληθεί μαζί του. Το ντουέτο του Ντίνου Κωνσταντινίδη έχει ποικίλα στοιχεία και δύσκολα χαρακτηρίζεται με μία λέξη, ως προς το στιλ της σύνθεσης. Στοιχεία λυρικά, σύμφωνες αρμονίες μπλέκονται με αντιθέσεις και «αντιπαραθέσεις» μεταξύ των δύο οργάνων και πλήρεις διαφωνίες, στοιχεία που καθιστούν το έργο άκρως ενδιαφέρον για τους εκτελεστές. Το έργο «Ελεγεία για την Αντιγόνη» γράφτηκε το 2016 και αντανακλά την προσωπικότητα και την τραγικότητα της ομώνυμης ηρωίδας. Με πολύ έντονο το στοιχείο του λυρισμού, αλλά και τα ξαφνικά «ξεσπάσματα», η ελεγεία μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή και προκαλεί την ένταση που αποζητά τη λύση της. Τέλος, το έργο Nightscape του Καραστάθη είναι ένα άκρως ενδιαφέρον έργο, με αντιθέσεις, εναλλαγές στο ύφος και τις δυναμικές και μία πρόκληση να ερμηνευτεί και με τη συνοδεία πιάνου. Το κύριο χαρακτηριστικό είναι η άμετρη σύνθεση και το «δέσιμο» ή «αντιπαράθεση» μεταξύ των δύο οργάνων, που στο τέλος βρίσκονται ξανά.