Η τροπικότητα του σαμπά στο βυζαντινό εκκλησιαστικό μέλος

Abstract

Στην παρούσα εργασία γίνεται μια προσπάθεια ανάδειξης της ύπαρξης και λειτουργίας της τροπικότητας του σαμπά μέσα στο βυζαντινό εκκλησιαστικό μέλος και σε διάφορες εκφάνσεις του. Μέσα από την επισήμανση και καταγραφή πολλών ανάλογων περιπτώσεων, καθίσταται σαφές πως πρόκειται για μια χαρακτηριστική και "αγαπημένη" μελωδική συμπεριφορά που χρησιμοποιείται στο βυζαντινό εκκλησιαστικό μέλος , δημιουργώντας πολλές εκφραστικές δυνατότητες τόσο για τον ερμηνευτή όσο και για τον ακροατή. Παράλληλα, επιχειρείται μια συνολική θεώρηση της τροπικής μουσικής που αναπτύσσεται στην Κωνσταντινούπολη, εντός και εκτός εκκλησιαστικού χώρου, μέσα από έναν κοινό τρόπο προσέγγισης του οθωμανικού κόσμου των μακάμ και της βυζαντινής οκτωηχίας.