Ο ρόλος της διαμεσολάβησης στην εξωδικαστική επίλυση διαφορών: μια οικονομική ανάλυση

Abstract

Αντικείμενο της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η διερεύνηση του ρόλου της διαμεσολάβησης στην εξωδικαστική επίλυση διαφορών, καθώς και των πλεονεκτημάτων που απορρέουν από την συμβιβαστική επίλυση μιας διαφοράς. Ειδικότερα, η διαμεσολάβηση, ως θεσμός εναλλακτικής επίλυσης διαφορών, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις Η.Π.Α. Η εναλλακτική επίλυση των διαφορών διαδόθηκε και στην Ευρώπη, όπου εκδόθηκε η Οδηγία 2008/52 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 21ης Μαΐου 2008. Παρόλο που ο θεσμός της διαμεσολάβησης έχει βρει ανταπόκριση σε πολλές χώρες του εξωτερικού, στην Ελλάδα δεν έχει βρει ανταπόκριση μέχρι σήμερα. Η οδηγία 2008/52/ΕΚ ενσωματώθηκε στην ελληνική έννομη τάξη με το Ν.3898/2010, ωστόσο το νομοθέτημα δεν έτυχε ιδιαίτερης πρακτικής εφαρμογής, καθώς η πλειοψηφία της νομικής κοινότητας αντιμετώπισε το θεσμό με καχυποψία και δυσπιστία. Ωστόσο ο Έλληνας νομοθέτης, μετά την παρέλευση ικανού χρονικού διαστήματος από την ψήφιση του πρώτου νόμου για τη διαμεσολάβηση, προχώρησε στην ψήφιση αρχικά του Ν. 4512/2018 και στη συνέχεια του Ν. 4640/2019, επιλέγοντας να ακολουθήσει την τολμηρή επιλογή της υποχρεωτικής συμμετοχής στη διαμεσολάβηση, προ της δικαστικής προσφυγής, για συγκεκριμένη κατηγορία υποθέσεων. Όπως ήταν αναμενόμενο και όπως είχε συμβεί και σε άλλες χώρες στο παρελθόν, η υποχρεωτικότητα του θεσμού της διαμεσολάβησης προκάλεσε στην Ελλάδα και στη νομική κοινότητα ποικίλες και εντονότατες αντιδράσεις.