Νευροεγκληματολογία: η νευροβιολογία της εγκληματικής συμπεριφοράς.

Abstract

Η Νευροεγκληματολογία είναι ένας διεπιστημονικός κλάδος ανάμεσα στην Ψυχολογία, τις Νευροεπιστήμες και την Εγκληματολογία, ο οποίος ασχολείται με τις βιολογικές βάσεις των εγκληματικών συμπεριφορών. Η παρούσα διπλωματική εργασία θα εστιάσει περισσότερο στη γενετική προδιάθεση και στους νευροχημικούς μηχανισμούς τέτοιων συμπεριφορών, ενώ παράλληλα θα ασχοληθεί και με τις νευροανατομικές και λειτουργικές ανωμαλίες που τις προκαλούν. Παράλληλα, θα γίνουν αναλυτικές αναφορές σε ευρήματα νευροφυσιολογικών και νευρολειτουργικών μελετών καθώς και σε νευροαπεικονιστικές μεθόδους.

Αρχικά, παρατίθεται μία μικρή εισαγωγή στην εγκληματική συμπεριφορά, όπως, ο ορισμός της, το σύνολο των συμπεριφορικών συμπτωμάτων που περικλείει και η συννοσηρότητα της με άλλες ψυχικές διαταραχές. Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά στις απαρχές της Νευροεγκληματολογίας και σε ευρήματα που οδήγησαν την κλασική Εγκληματολογία να στραφεί προς την κατανόηση των βιολογικών παραγόντων των εγκληματικών πράξεων.

Έπειτα, αναλύονται τα δεδομένα των ολοένα αυξανόμενων μελετών που αναδεικνύουν τις γενετικές καταβολές τέτοιων συμπεριφορών (μελέτες διδύμων και οικογενειών), ενώ θα παρατεθούν ενδελεχώς οι γονιδιακοί παράγοντες (αναφορές σε γονότυπο) που ευθύνονται για τη γενετική μεταβίβαση. Μετά από μία σύντομη αναφορά σε προγεννητικές, μεταγεννητικές και περιβαλλοντικές επιδράσεις, δίνεται βάση στη δράση συγκεκριμένων ορμονών και νευροδιαβιβαστών, πιο συγκεκριμένα στη συγκέντρωση της σεροτονίνης, της ντοπαμίνης, της νορεπινεφρίνης, του γλουταμινεργικού οξέος, του γ-αμινοβουτυρικού οξέος (GABA) και πολλών νευροπεπτιδίων σε από πάνω προς τα κάτω (top-down) και από κάτω προς τα πάνω (bottom-up) συστήματα ελέγχου του εγκεφάλου, στην αμυγδαλή και στον ιππόκαμπο.

Συνεχίζοντας, συντελείται μία διεξοδική αναφορά σε περιοχές του εγκεφάλου με δομικές και λειτουργικές ανωμαλίες, ενώ μετέπειτα τονίζονται ιδιαίτερα η έλλειψη ενεργοποίησης στον προμετωπιαίο φλοιό, η μειωμένη δραστηριότητα της αμυγδαλής, η υψηλή ενεργοποίηση μέρους του μεταιχμιακού συστήματος και η δυσλειτουργία της οπίσθιας μοίρας της έλικας του προσαγωγίου.

Τέλος, αναλύονται οι μέθοδοι νευροαπεικόνισης που χρησιμοποιούνται μέχρι αυτή τη στιγμή για τον εντοπισμό και τη χαρτογράφηση όλων των παραπάνω δεδομένων, ενώ στη συνέχεια θα παρατεθούν οι μέχρι στιγμής τρόποι φαρμακολογικής θεραπείας. Η εργασία ολοκληρώνεται με την παρουσίαση των μελλοντικών κατευθύνσεων στο πλαίσιο της έρευνας και τις ιδέες για μελλοντική επέκταση των μεθόδων παρέμβασης.