Στην κλίνη της σελήνης: μονόδραμα για σοπράνο και μικρή ορχήστρα

Abstract

Για πάντα η νύχτα μια φωτιά...για πάντα με τύλιξε...για πάντα σε έχασα...Ήταν η αρχή και το τέλος για τη δημιουργία αυτού του μονοδράματος. Το μονόδραμα ως είδος μουσικού θεάτρου αποδίδεται από έναν πρωταγωνιστή ηθοποιό, ο οποίος διαλέγεται προς τον χορό όπου τώρα μετουσιώνεται και ενσαρκώνεται από την ορχήστρα. Η σοπράνο είναι η θνητή γυναίκα η οποία έχει χάσει το αγαπημένο της πρόσωπο και απαγγέλει πρός αυτόν ένα μονόλογο,προσπαθώντας να επικοινωνήσει και να εξιλεωθεί απο το ψυχικό άλγος. Η ορχήστα καθρεφτίζει την ατμόσφαιρα και την ηχώ του άλλου κόσμου, τις φωνές, τον αέρα, την φωτιά, το ζήλο για τα αγαθά της έμβιας ύλης. Η ατέρμονη προσπάθεια επικοινωνίας μεταξύ των δυο κόσμων αντικατοπτρίζεται από τον διάλογο μεταξύ σοπράνο και ορχήστρας και τελειώνει με την απαγγελία ενός παραδοσιακού μοιρολογιού από την γυναίκα, πίσω υπάρχει σιγή, μόνον αέρας...