Οι απόψεις και οι στάσεις των νηπιαγωγών και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους σε σχέση με τη διά βίου μάθηση: η περίπτωση του Ν. Θεσσαλονίκης

Abstract

«Γηράσκω αεί διδασκόμενος», μια φράση τόσο επίκαιρη στους κύκλους της εκπαίδευσης, μια φράση στην οποία η σύγχρονη εκπαίδευση συναντά τη μάθηση της αρχαίας εποχής, όπου ο σύγχρονος εκπαιδευόμενος άνθρωπος συναντά τον αρχαίο σοφό Έλληνα πολίτη. Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται πολύς λόγος και έχουν γραφτεί πολλά για τη Διά Βίου Μάθηση, αλλά και ολοένα και περισσότεροι ενήλικες θέλουν να επιμορφωθούν, να μάθουν, να αποκτήσουν εφόδια για να ανελιχθούν είτε επαγγελματικά, είτε προσωπικά. Η γνώση και η εξειδίκευση αποτελούν επιτακτική ανάγκη της σύγχρονης εποχής, καθώς η καινούργια γνώση διαδέχεται την παλιά και την αντικαθιστά πολύ γρήγορα. Αρχικά, επικράτησε η άποψη ότι η εκπαίδευση των ενηλίκων θα βοηθούσε στη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου τους και στη συμπλήρωση της εκπαίδευσής τους (Σιπητάνου, 2005). Αργότερα εξελίχθηκε ως στόχος των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επένδυση σε ανθρώπινους πόρους. Η αξιοποίηση αυτή του ανθρώπινου δυναμικού και η ολοένα αυξανόμενη κατάρτισή του αποτελεί την καλύτερη αναβάθμιση της κάθε χώρας, τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Κυρίαρχη θέση σε αυτήν την επένδυση αποτελούν οι εκπαιδευτικοί, των οποίων το επαγγελματικό προφίλ διευρύνεται συνεχώς, οι απαιτήσεις μεταβάλλονται και οι συνθήκες αλλάζουν μέσα σε ένα πολυπολιτισμικό και παγκοσμιοποιημένο οικονομικό γίγνεσθαι (Ξωχέλλης, 2005). Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το πλαίσιο σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να διερευνηθούν οι στάσεις και οι απόψεις των Νηπιαγωγών στο θέμα της Διά Βίου Μάθησης στον Ν. Θεσσαλονίκης, αλλά και να σκιαγραφηθεί το προφίλ της προσωπικότητάς τους. Το ερευνητικό μου ενδιαφέρον στρέφεται προς αυτήν τη βαθμίδα, πρώτον γιατί προέρχομαι και η ίδια από αυτόν τον εκπαιδευτικό κλάδο και δεύτερον γιατί με την ανασκόπηση της βιβλιογραφίας διαπιστώθηκε ότι υπάρχουν λιγοστές έρευνες που αφορούν αποκλειστικά τους/τις Νηπιαγωγούς. Στην αρχή, γίνεται μια γενική ιστορική αναδρομή στην Ευρώπη και ειδικότερα στη Γερμανία. Έπειτα διερευνάται η πορεία του νηπιαγωγείου και της εκπαίδευσης των νηπιαγωγών στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο από το ξεκίνημά τους μέχρι και σήμερα. Η έρευνα που ακολουθεί είναι ποσοτική και διενεργήθηκε τον Φεβρουάριο του 2020. Εργαλείο συλλογής των δεδομένων αποτέλεσε ένα ερωτηματολόγιο το οποίο μοιράστηκε σε 159 νηπιαγωγούς της γενικής αγωγής που εργάζονται σε δημόσια νηπιαγωγεία του Ν. Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με τα σημαντικότερα ευρήματα της έρευνας οι νηπιαγωγοί του συγκεκριμένου δείγματος είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία ενθουσιασμένοι με τη δουλειά τους. Είναι δυναμικοί και πιστεύουν στη Διά Βίου Μάθηση όχι μόνο για να μπορέσουν μεταξύ των άλλων να ανταποκριθούν στις διαρκώς μεταβαλλόμενες απαιτήσεις του επαγγέλματος (Rogers, 1999), αλλά γιατί μαθαίνω σημαίνει ζω, δημιουργώ, υπάρχω. «Ο άνθρωπος μαθαίνει από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή της ζωής του. Όσο είναι πραγματικά ζωντανός μαθαίνει και όταν πάψει να μαθαίνει είναι ήδη νεκρός και ας μην έχει ακόμα ταφεί…» (Παπανούτσος, 2011, σελ. 44).