Οι πολιτικές αποτροπής της συμμαχίας από τη Σύνοδο Κορυφής της Ουαλίας μέχρι σήμερα

Abstract

Ακριβώς τριάντα χρόνια από την πτώση του Τοίχους του Βερολίνου και την παράλληλη πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το ΝΑΤΟ παρά τις κοσμοϊστορικές μεταβολές που μετέβαλλαν δραστικά τη διεθνή πολιτική σκηνή, δεν διαλύθηκε αλλά μετασχηματίστηκε αναζητώντας νέες αποστολές, ενώ παράλληλα κατόρθωσε να διατηρήσει ακέραια την βασική πολιτική του αποστολή. Η Ρωσία από την άλλη, συνέχεια της πρώην ΕΣΣΔ, μετά από ένα σύντομο διάστημα πολιτικής παράλυσης και ουσιαστικής αποχής από τις διεθνείς εξελίξεις, επέστρεψε δυναμικά και ως πρωταγωνιστής πλέον στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, εξακολουθεί να υπενθυμίζει ότι αποτελεί την κυριότερη γεωπολιτική και γεωστρατηγική απειλή για την Συμμαχία. Η κατάληψη της Κριμαίας από τις ρωσικές δυνάμεις, επανέφερε δυναμικά την συζήτηση γύρω από την ανάγκη επανεξέτασης της Συμμαχικής πολιτικής περί αποτροπής και άμυνας. Συγκεκριμένα, στη διακήρυξη Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία το 2014, επαναβεβαιώθηκε ρητά ότι, η μεγαλύτερη ευθύνη της Συμμαχίας είναι να προστατεύσει και να υπερασπιστεί την επικράτεια και τους πληθυσμούς της από επίθεση, ενώ επισημάνθηκε ιδιαίτερα ότι πρωτεύουσα στρατηγική επιλογή της συμμαχίας αποτελεί η αποτροπή, βασισμένη σε ένα κατάλληλο μίγμα πυρηνικών και συμβατικών όπλων και δυνάμεων, υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα πως όσο υπάρχουν πυρηνικά όπλα, το ΝΑΤΟ θα παραμείνει πυρηνική συμμαχία. Στην παρούσα διπλωματική θα επιχειρηθεί η ανάλυση της πολιτικής αποτροπής της Συμμαχίας από την Σύνοδο της Ουαλίας, ως απάντηση στην κλιμακούμενη ρωσική επιθετικότητα ενώ παράλληλα θα εκτιμηθεί και αποτιμηθεί η πρακτική αξία της πολιτικής αποτροπής σήμερα. Αναλυτικότερα, στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζεται η θεωρία της αποτροπής ενώ στο δεύτερο κεφάλαιο περιγράφεται συγκεκριμένα η πυρηνική αποτροπή του ΝΑΤΟ από ιδρύσεώς του. Στο τρίτο κεφάλαιο καταγράφεται ειδικά η πολιτική αποτροπής της Συμμαχίας από την Σύνοδο Κορυφής της Ουαλίας έως σήμερα σε σχέση και εξάρτηση με την υπαρκτή ρωσική απειλή στην οποία αφιερώνεται ολόκληρο το πέμπτο κεφάλαιο, αφού προηγούμενα στο τέταρτο κεφάλαιο παρατίθενται συμπεράσματα, εκτιμήσεις αλλά και προτάσεις, αναφορικά με την συμβατική και πυρηνική πολιτική αποτροπής που εφαρμόζει στην πράξη το ΝΑΤΟ σήμερα.