Expanding Eurozone on not?

Abstract

The European Project was the most important challenge after the end of World War II in the European continent. However, the European integration has been decelerated especially after the euro-crisis in 2010. Plenty of EU member-states turned to be very sceptical regarding to participation in the European Monetary Union. The principal aim of this doctoral thesis is to examine which EU and EEA countries could join the Euro Area, from a financial viewpoint. In addition, we attempt to explore if the cohesion of the Euro Area is stable. This means that we investigate if the Eurozone countries belong, in effect, to the monetary union. We used a combination of nominal, real and real effective exchange rates in relation to the special characteristic of each country. Our empirical methodology relied on the use of Error Correction model and family GARCH models. The ECM was the mean equation and the GARCH model was the conditional variance equation. Our empirical evidence highly supports that the cohesion of the Euro Area is strong. Germany, France and Italy constitute the “heart” of the monetary union, since they significantly influence the exchange rate of the euro. Moreover, Romania, Poland, Denmark, Norway and Sweden could join the Eurozone since their currencies are bound to the euro, from a financial viewpoint. On the other hand, the Czech Republic, Bulgaria, Hungary, Croatia, Iceland and the United Kingdom could not participate in the EMU, since the euro has negative impact reactions on their currencies. Finally, Switzerland shows historically an exchange rate independence from euro.

Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση επιβραδύνθηκε σε σημαντικό βαθμό από την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη το 2010. Αρκετά κράτη-μέλη της ΕΕ έγιναν αρκετά επιφυλακτικά όσον αφορά την συμμετοχή τους στην ΟΝΕ. Κύριος στόχος της συγκεκριμένης διδακτορικής διατριβής είναι να εξετάσει ποιες χώρες της ΕΕ, αλλά και του ΕΟΧ, θα μπορούσαν να ενταχθούν στην Ευρωζώνη, υπό το πρίσμα των συναλλαγματικών ισοτιμιών και της πραγματικής οικονομίας. Επίσης, προσπαθήσαμε να ερευνήσουμε εάν η συνοχή της ΟΝΕ είναι σταθερή. Ειδικότερα, εξετάσαμε εάν οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης ανήκουν, στην πραγματικότητα, στη νομισματική ένωση. Χρησιμοποιήσαμε ονομαστικές και πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες ανάλογα με τα ειδικά χαρακτηριστικά της κάθε χώρας. Η μεθοδολογία που χρησιμοποιήσαμε βασίστηκε στο μοντέλο διόρθωσης σφάλματος (ECM) και στην οικογένεια των γενικευμένων αυτοπαλινδρομούμενων μοντέλων με δεσμευμένη ετεροσκεδαστικότητα (GARCH models). Ειδικότερα, χρησιμοποιήθηκε το υπόδειγμα ECM ως εξίσωση του μέσου και το κάθε υπόδειγμα GARCH ως συνάρτηση της υπό συνθήκης διακύμανσης. Τα αποτελέσματα μας υποστηρίζουν ότι η συνοχή των κρατών-μελών της Ευρωζώνης παραμένει σταθερή. Ο πυρήνας της Ευρωζώνης αποτελείται από τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία μιας και επηρεάζουν σε μεγαλύτερο βαθμό τη συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ. Επιπλέον, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Δανία, η Νορβηγία και η Σουηδία θα μπορούσαν να ενταχθούν στην ΟΝΕ μιας και τα νομίσματά τους επηρεάζονται σε υψηλό βαθμό από το ευρώ. Από την άλλη, η Τσεχία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Κροατία, η Ισλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θα ήταν πιθανό να συμμετάσχουν στην Ευρωζώνη αφού το ευρώ έχει αρνητική επίδραση πάνω στα νομίσματα τους. Τέλος, το νόμισμα της Ελβετίας παρουσιάζει μια διαχρονική ανεξαρτησία από το ευρώ, με τη σύνδεση των δύο νομισμάτων να είναι σαφώς ουδέτερη μακροχρονια.