Το Ζήτημα των Τσάμηδων ιστορική και νομική προσέγγιση

Abstract

Το Τσάμικο ζήτημα αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα ανεπιτυχούς πολιτικής διαχείρισης μειονοτικών ζητημάτων από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Από την απελευθέρωση της «Τσαμουριάς» το ελληνικό κράτος επεδίωξε να εξαναγκάσει έμμεσα τους Τσάμηδες να μεταναστεύσουν, μέσω των απαλλοτριώσεων των περιουσιών τους και της διακριτικής μεταχείρισης τους. Περαιτέρω, η τύχη των περιουσιακών τους στοιχείων αποτέλεσε την κύρια αιτία ρήξης με τους χριστιανικούς πληθυσμούς, ανοίγοντας έναν κύκλο μίσους, βιαιοτήτων και αντεκδικήσεων μεταξύ των δύο πλευρών. Η πιεστική ανάγκη αποκατάστασης των προσφυγικών ρευμάτων από τη Μικρά Ασία και η συμμετοχή των Τσάμηδων στην Κατοχή και στο πρώτο στάδιο του Εμφυλίου οδήγησε στον προοδευτικό εκτοπισμό τους, καθώς και στις δύο περιπτώσεις οι Τσάμηδες βρέθηκαν στην πλευρά των ηττημένων (Δυνάμεις του Άξονα και ΕΛΑΣ αντίστοιχα). Τέλος, οι διεκδικήσεις των Τσάμηδων δεν έχουν κανένα νομικό έρεισμα, αφ’ ενός διότι οι απαιτήσεις τους έναντι του Δημοσίου έχουν παραγραφεί, και αφ’ ετέρου διότι υπάρχουν αδιάσειστες αποδείξεις που στοιχειοθετούν την εγκληματική τους δράση κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.