Συγκριτική μελέτη εκπαιδευτικών προσεγγίσεων εντατικής πρώιμης παρέμβασης σε παιδιά βρεφικής και προσχολικής ηλικίας με αυτισμό

Abstract

Η πρώιμη παρέμβαση είναι ένας καθοριστικός παράγοντας κατά τον οποίο μπορούν να προληφθούν πολλές προβληματικές συμπεριφορές σε παιδιά με αυτισμό βρεφικής και νηπιακής ηλικίας. Η αποτελεσματικότητα αυτής της παρέμβασης ενισχύεται ακόμα πιο πολύ όταν διαρκεί πολλές ώρες (το λιγότερο 25 ώρες τη βδομάδα) και όταν στοχεύει στην ανάπτυξη πολλών κλάδων στους οποίους το παιδί εκδηλώνει συμπτώματα αυτιστικής συμπεριφοράς. Η παρούσα εργασία επιχειρεί να εξετάσει αυτού του είδους τις παρεμβάσεις οι οποίες εφαρμόζονται σύμφωνα με τις αρχές δύο προσεγγίσεων, την ΑΒΑ(Εφαρμοσμένη Ανάλυση Συμπεριφοράς) και την Developmental (Αναπτυξιακή Προσέγγιση). Σκοπός λοιπόν είναι να διαλευκανθεί αν και κατά πόσο οι δύο αυτές προσεγγίσεις επιδρούν θετικά στα παιδιά με αυτισμό ηλικίας από 1,5 έως 6 χρονών. Στο τέλος της εργασίας πραγματοποιείται σύγκριση τους για να διαπιστωθεί ποια απ’ τις δύο επιφέρει τα μέγιστα αποτελέσματα. Πρώτα λοιπόν πραγματοποιείται μια αναφορά στα παιδιά με αυτισμό νηπιακής και βρεφικής ηλικία, έπειτα επεξηγούνται οι τεχνικές διδασκαλίας που χρησιμοποιούνται ευρέως προς την συγκεκριμένη ομάδα παιδιών, στη συνέχεια αναλύονται οι δύο προσεγγίσεις και μετά παρατίθενται λεπτομερώς οι πληροφορίες για τα μοντέλα παρέμβασης τα οποία χρησιμοποιούν οι συγκεκριμένες προσεγγίσεις κατά τη παρέμβαση. Στο τέλος παρουσιάζονται διάφορες έρευνες σχετικές με τη πρώιμη παρέμβαση οι οποίες πέρα από τα αποτελέσματα τα οποία επέφεραν στα παιδιά που συμμετείχαν παρέχουν στοιχεία για το πώς εφαρμόστηκαν, ποιοι άλλοι συμμετείχαν, ποιες τεχνικές εφαρμόστηκαν, ποια εργαλεία κλπ. Αποδείχθηκε λοιπόν ότι τα παιδιά με αυτισμό που έλαβαν παρέμβαση σύμφωνα με αυτές τις προσεγγίσεις σημείωσαν σημαντική πρόοδο στους περισσότερους τομείς ελλειμμάτων. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι η προληπτική θεραπεία όπως είναι ευρέως γνωστή σε συνδυασμό με την εφαρμογή κατάλληλων μεθόδων διδασκαλίας συντελεί στη βελτίωση και στην αποφυγή εκδήλωσης προβληματικών καταστάσεων οι οποίες είναι πιθανό να μην είναι τόσο εμφανής στο πέρασμα του χρόνου.