Κλινική μελέτη περίπτωσης παιδιού με Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ): Εφαρμογή θεραπευτικού προγράμματος στις δεξιότητες αφηγηματικού λόγου.

Abstract

Ο αυτισμός είναι μια διαταραχή που έχει μελετηθεί εκτενώς ανά τα χρόνια και από πολλούς μελετητές. Προσπαθώντας να αναλύσουν όλους τους τομείς της γλώσσας, οι ερευνητές έδωσαν πιο πολλή βαρύτητα στους τομείς όπου ένα παιδί με αυτισμό έχει τα πιο πολλά και εμφανή ελλείμματα. Η αφήγηση δεν είναι από τους τομείς όπου οι μελέτες επεκτάθηκαν σε τόσο βάθος, ίσως διότι απαιτεί το παιδί με Διαταραχή αυτιστικού φάσματος (ΔΑΦ) να έχει ένα επίπεδο λόγου για να μπορέσει να διηγηθεί έστω και την πιο απλή ιστορία. Στην παρούσα εργασία αρχικά έγινε μια ανασκόπηση στην ήδη υπάρχουσα βιβλιογραφία σχετικά με τον ορισμό της ΔΑΦ, τα χαρακτηριστικά της, την αιτιολογία, της, τα συμπτώματα της, τα διαγνωστικά κριτήρια, αλλά και για την σημασιολογία, την αφήγηση, καθώς και για την αφήγηση σε σχέση με τον αυτισμό. Έπειτα, η έρευνα που πραγματοποιήθηκε ήταν ένα θεραπευτικό πρόγραμμα στον αφηγηματικό λόγο διάρκειας 10 εβδομάδων, με συχνότητα δύο 45' συνεδριών την εβδομάδα, το οποίο είχε σκοπό α) να διερευνήσει τις πιθανότητες βελτίωσης των αφηγηματικών δεξιοτήτων ως προς την γραμματική και πληροφοριακή επάρκεια ενός παιδιού με ΔΑΦ σχολικής ηλικίας και ελληνικής καταγωγής έπειτα από θεραπευτικό πρόγραμμα διάρκειας 10 εβδομάδων β) να διερευνήσει τις πιθανότητες βελτίωσης του λεξιλογίου του παιδιού μέσα από τη βελτίωση του αφηγηματικού του λόγου γ) να συγκρίνει την επίδοση του πρώτου παιδιού στην αφήγηση, με την επίδοση ενός δεύτερου παιδιού ίδιας χρονολογικής ηλικίας, με διάγνωση ΔΑΦ, ελληνικής καταγωγής, το οποίο δεν έχει πάρει μέρος στο θεραπευτικό πρόγραμμα. Το κλινικό δείγμα αποτέλεσε ένα αγόρι 7 ετών με ΔΑΦ και την ομάδα ελέγχου αποτέλεσε ένα κορίτσι 7 ετών με ΔΑΦ. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι α) μετά το πέρας του θεραπευτικού προγράμματος το αγόρι ολοκλήρωσε με επιτυχία τον στόχο να δίνει τις απαραίτητες πληροφορίες της ιστορίας β) κατάφερε να απομνημονεύσει κάποιες συνδετικές λέξεις και να τις χρησιμοποιεί λειτουργικά κατά τη διάρκεια της αφήγησης παρόλο που δεν κατάφερε να μάθει όλες τις λέξεις-στόχους γ) Παρουσίασε μεγαλύτερη και εμφανέστερη βελτίωση σε σχέση με το κορίτσι, σε όλα τα αξιολογητικά εργαλεία που χορηγήθηκαν μετά την ολοκλήρωση του θεραπευτικού προγράμματος και στα δύο παιδιά. Επίσης μεγαλύτερη βελτίωση συγκριτικά παρουσίασε και στον τομέα της σημασιολογίας πέρα από τον τομέα της αφήγησης.