Αξιολόγηση εφαρμογής πρακτικών διαχείρισης γνώσης στον δημόσιο τομέα.

Abstract

Η παρούσα εργασία παραθέτει ορισμούς της «γνώσης» αλλά και της διαχείρισης της γνώσης, εκθέτοντας έτσι τις διαφορετικές προσεγγίσεις των σύνθετων αυτών όρων. Εστιάζει στο μοντέλο Nonaka-Takeuchi για την σπειροειδή γνώση και την σύνδεση της ατομικής με την οργανωσιακή γνώση. Κατόπιν γίνεται μια προσπάθεια προσδιορισμού του πεδίου εφαρμογής της ΔΓ, παραλληλισμού και σύγκρισης της εφαρμογής ΔΓ στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ώστε να προσδιορισθεί το πεδίο αξιολόγησης της εφαρμογής της ΔΓ στον δημόσιο τομέα. Κοινό σημείο για την κατεύθυνση είναι, η σύνδεση της ΔΓ με τους επιχειρησιακούς στόχους της επιχείρησης ή του οργανισμού. Διαπιστώθηκε ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για την επιλογή όμοιων κατευθύνσεων της ΔΓ σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα αλλά το κοινό σημείο των επιστημόνων είναι ότι ο σπουδαιότερος παράγων επιτυχίας της εφαρμογής προγραμμάτων ΔΓ είναι, ο άνθρωπος μέσα στο συγκεκριμένο περιβάλλον (συμφραζόμενα), ακόμη και σε σχέση με την διαπολιτισμικότητα. Κατά την βιβλιογραφική ανασκόπηση για την διερεύνηση μοντέλων ή πλαισίων μέτρησης των αποτελεσμάτων εφαρμογής ΔΓ, προκύπτουν πολλά προβλήματα λόγω των διαφορετικών προσεγγίσεων αλλά και της έλλειψης εμπειρικών μελετών. Ποσοτικές, ποιοτικές αλλά και συνδυασμός των δύο μεθόδων έχουν χρησιμοποιηθεί για την μέτρηση πολλών διαστάσεων της ΔΓ ενώ αξιοσημείωτη είναι η συχνή αναφορά στην εμπειρογνωμοσύνη. Στις ανασκοπήσεις των δημοσιεύσεων τα τελευταία χρόνια, και με προσπάθεια επικέντρωσης σε ευρωπαϊκές χώρες, διαπιστώνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος αφορά πρακτικές που ακολουθούν προγράμματα εφαρμογής τεχνολογίας της πληροφορίας, ενώ η Τρίτη γενιά ΔΓ χαρακτηρίζεται από την χρήση της τεχνολογίας, αξιολογούμενης ως σημαντικό μεν, κυρίως όμως ως μέσον, στις οργανωσιακές διαδικασίες. Οι τελευταίες αναφορές, αναδεικνύουν τον χρήστη των συστημάτων ως τον κυριότερο παράγοντα επιτυχίας των προγραμμάτων αυτών. Η παραδοχή ότι η ΔΓ εφαρμόζεται σε συγκεκριμένο περιβάλλον, επηρεάζεται από αυτό και αξιολογείται με συγκεκριμένες και σχετικές με αυτό μετρήσεις, οδηγεί στην επιλογή ολιστικής προσέγγισης σε περιβάλλοντα μελέτης περιπτώσεων, λαμβάνοντας έτσι υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του δημόσιου τομέα.