Το δίκτυο ασφαλείας 3+3 στην ανατολική μεσόγειο

Abstract

Τα Κράτη σε όλη την ανθρώπινη ιστορία ενεργώντας ως ορθολογικοί δρώντες επιζητούν την εξισορρόπηση της Ισχύος. Η Ισχύς στις Διεθνείς Σχέσεις αποτελεί το Μέσο και όχι το Σκοπό και γι αυτό ακόμη και στην περίπτωση μονοπολικών, μονοηγεμονικών συστημάτων δεν συναντά κανείς Κράτη που συγκεντρώνουν Ισχύ για την Ισχύ, δεν έχουν δηλαδή ως αυτοσκοπό την μεγιστοποίηση της Ισχύος τους. Το αγαθό που διακαώς επιθυμούν τα Κράτη είναι η Ασφάλεια. Στα τέλη του προηγούμενου αιώνα και λίγο πρίν το τέλος της Ψυχροπολεμικής Περιόδου η έννοια της ασφάλειας συνδέθηκε ιδίως στην εξιδανικευμένη μορφή της από τα Κράτη που ήταν πεπλεγμένα στους ισχυρούς ιστούς της αλληλεξάρτησης των δύο Πόλων με την περιφερειακή ολοκλήρωση. Ωστόσο με την είσοδο της Μεταψυχροπολεμικής Περιόδου αποδείχθηκε περίτρανα ότι αυτή η αναδιάταξη ήπιας Ισχύος και εθνικής κυριαρχίας από τα Κράτη στα περιφερειακά όργανα με αντάλλαγμα την αύξηση της Ασφάλειάς τους ήταν εν πολλοίς μια φενάκη, καθώς τα συστήματα περιφερειακής ολοκλήρωσης παρουσίαζαν και αυτά σχέσεις εσωτερικής και εξωτερικής Αλληλεξάρτησης από την Ηγεμονική Δύναμη. Ακόμη χειρότερα σε πολλές περιπτώσεις αδυνατούσαν να καλύψουν τη συμβατική τους υποχρέωση έναντι των κρατών μελών, αυτή της παροχής ασφαλείας. Έτσι, κατά την Δεύτερη Μεταψυχροπολεμική Περίοδο οι Δομές Περιφερειακής Ολοκλήρωσης δοκιμάζονται έντονα από αποσχιστικές τάσεις, εσωστρέφεια, απαξίωση των θεσμικών οργάνων τους, αστοχία των οικονομικών τους δομών και αμφισβήτηση. Τα κράτη εισερχόμενα σε μια νέα φάση πολυπολικότητας αναζητούν την ταυτότητά τους και επιδιώκουν πρόσκαιρες και ‘χαλαρές’ μορφές συμμαχιών «ala carte» που να ικανοποιούν το αίσθημα της ασφάλειάς τους, μη βασιζόμενα ολοκληρωτικά σε αυτές και κατά μια έννοια υποθάλπωντας την αυτοκατάργηση τέτοιων συμμαχιών εν τη γενέσει τους. Η διαδοχικότητα και εναλλαγή αυτών των Συμμαχιών οδηγεί, παραπέμποντας στην Γεωμετρία, εισαγομένων των γεωπολιτικών διαστάσεων, το σχηματισμό τριγωνικών τετραγωνικών και πολυγωνικών Δικτύων για την εξυπηρέτηση των αμοιβαίων συμφερόντων και την κατάστρωση μακροστρατηγικών περιορισμένου βεληνεκούς και πεπερασμένου χρονικού ορίζοντα.