Πειραματική μελέτη εφαρμογής της Γνωστικής Συμπεριφορικής Θεραπείας σε ενήλικη γυναίκα με συμπτώματα ΔΕΠΥ

Abstract

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ), αποτελεί μια έγκυρη διαγνωστική οντότητα, και αφορά μια νευροβιολογική διαταραχή , η οποία έχει έναρξη στην παιδική ηλικία και διαρκεί δια βίου, με διαφοροποιημένα κλινικά συμπτώματα ανά αναπτυξιακό στάδιο. Η παρούσα διπλωματική εργασία εστιάζει το ενδιαφέρον της στην εμφάνιση της διαταραχής στην ενήλικη ζωή, και στη γνωστική συμπεριφορική ψυχοθεραπεία ως θεραπεία εκλογής για την αντιμετώπιση της, ανάμεσα σε διάφορες προτεινόμενες ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις. Η εν λόγω διπλωματική διατριβή αφορά τη μελέτη περίπτωσης μιας ενήλικης γυναίκας με ΔΕΠΥ, στην οποία εφαρμόστηκε το γνωστικοσυμπεριφορικό θεραπευτικό πρόγραμμα των Safren, Perlman, Sprich & Otto (2005), και παρουσιάζονται αναλυτικά όλες οι ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν ανά συνεδρία. Παράλληλα μελετάται η επίδραση της ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης στα πυρηνικά συμπτώματα της ΔΕΠΥ, στο άγχος, στην κατάθλιψη, το στρες και τα αυτιστικά στοιχεία συμπεριφοράς της εν λόγω ασθενούς. Μετά την παρέμβαση, μέσω κλινικών μετρήσεων, παρατηρήθηκε μια βελτιωτική τάση στα συμπτώματα της απροσεξίας (4,76%), της παρορμητικότητας (16,66%) ενώ η συνολική εικόνα της διαταραχής παρέμεινε αμετάβλητη. Ακόμη, βελτιώθηκαν τα συμπτώματα της κατάθλιψης (71,42%) του άγχους (42,85%) και του στρες (60%), ενώ επιδεινώθηκαν τα συμπτώματα της υπερκινητικότητας (28,57%) και έμειναν ανεπηρέαστα τα αυτιστικά συμπτώματα συμπεριφορά. Ένα μήνα αργότερα κατά τον επανέλεγχο παρατηρήθηκε μια συνέχιση της βελτίωσης των πυρηνικών συμπτωμάτων της διαταραχής, όπου συγκριτικά με την αρχική μέτρηση, παρουσιάστηκε μια μείωση των συμπτωμάτων της απροσεξίας κατά 28,57%, της υπερκινητικότητας κατά 28,57% ενώ τα συμπτώματα της παρορμητικότητας παρέμειναν σταθερά. Η συνολική εικόνα της διαταραχής βελτιώθηκε κατά 23,52%. Τα συμπτώματα της κατάθλιψης, του άγχους και του στρες παρέμειναν βελτιωμένα, σε μικρότερο όμως ποσοστό (35,71%, 28,57% και 53,3% αντίστοιχα). Τέλος βελτιώθηκε η λειτουργικότητα της σύμφωνα με αυτοαναφορά της ασθενούς. Συμπερασματικά, το θεραπευτικό μοντέλο των Safren et al., (2005) διδάσκει χρήσιμες δεξιότητες στον ασθενή που μπορεί να τον βοηθήσουν να διαχειριστεί τα πυρηνικά συμπτώματα της διαταραχής, καθώς και τα συννοσηρά συμπτώματα του άγχους, της κατάθλιψης, και του στρες βελτιώνοντας την καθημερινή του λειτουργικότητα και τα θεραπευτικά οφέλη διατηρούνται μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος.