Πολιτική Συνοχής και Μακροοικονομική Αιρεσιμότητα: μια δύσκολη σχέση

Abstract

Η μελέτη που ακολουθεί, έχει σκοπό να εξετάσει την εισαγωγή της Μακροοικονομικής Αιρεσιμότητας στη Πολιτική Συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης κυρίως κατά τη νέα προγραμματική περίοδο 2014-2020, καθώς επίσης και τη σχέση μεταξύ αυτών των δύο. Η Πολιτική Συνοχής, αποτελεί την κύρια επενδυτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη μείωση των αναπτυξιακών ανισοτήτων μεταξύ περιφερειών και επιδιώκει τη συμβολή στην υλοποίηση της στρατηγικής «Ευρώπη 2020». Χρηματοδοτεί δράσεις για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την ανταγωνιστικότητα, την οικονομική μεγέθυνση, τη βελτιωμένη ποιότητα ζωής και τη βιώσιμη ανάπτυξη, ενώ αποτελεί την ουσιαστική έκφραση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Ωστόσο, η δημοσιονομική κρίση που προκλήθηκε στην Ευρώπη μετά το 2008 και η νέα οικονομική διακυβέρνηση στην ΕΕ που εγκαινιάστηκε ως αποτέλεσμα αυτής, αποδυνάμωσαν τη Πολιτική Συνοχής, με αποτέλεσμα την είσοδο της ευρύτερης χρήσης των αιρεσιμοτήτων και δη της μακροοικονομικής. Πρόκειται για μια έννοια η οποία ορίζεται ως η εξάρτηση της προσφοράς οικονομικής ενίσχυσης από τη συμμόρφωση σε συγκεκριμένους όρους. Η συγκεκριμένη έννοια, χρησιμοποιείται ως πρακτική εδώ και αρκετές δεκαετίες από διεθνείς χρηματοδοτικούς οργανισμούς για τη παροχή χρηματοδότησης σε κράτη με ανάγκη οικονομικής ενίσχυσης. Η αιρεσιμότητα ως πρακτική χρησιμοποιείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο συντονισμού της οικονομικής διακυβέρνησης αλλά και στο πλαίσιο της ανάπτυξης και άσκησης της εξωτερικής πολιτικής προς τρίτες χώρες. Η διπλωματική εργασία θα θέσει το ερώτημα κατά πόσο η μη τήρηση των μακροοικονομικών υποχρεώσεων έχει επιπτώσεις στην εκταμίευση των πόρων συνοχής, δεδομένου ότι σε μια χώρα που υφίσταται ήδη τις κοινωνικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης τέτοιου είδους κυρώσεις τροφοδοτούν περαιτέρω τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Η παρούσα εργασία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η χρήση της μακροοικονομικής αιρεσιμότητας που χρησιμοποιείται μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία χρόνια, θα αποβεί μοιραία για τους σκοπούς της Πολιτικής Συνοχής και θα αποτελέσει εμπόδιο στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Προκύπτει το συμπέρασμα ότι μεταξύ της Πολιτικής Συνοχής και της μακροοικονομικής αιρεσιμότητας προκύπτει μια δύσκολη σχέση τοποθετώντας τις περιφέρειες στη πιο αδικημένη θέση