Ο θεσμός της μονιμότητας των υπάλληλων στο δημόσιο τομέα

Abstract

Στα συνταγματικά καθεστώτα, που διαμορφώθηκαν μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, ο δημόσιος υπάλληλος θεωρήθηκε ως όργανο του Λαού που προσωποποιείται από το Κράτος και ως υπηρέτης που εκτελεί την θέληση του Λαού. Ο χαρακτηρισμός του δημοσίου υπαλλήλου ως “ειδικού πολίτη” συνεπάγεται πρόσθετες υποχρεώσεις και περιορισμούς αλλά και ειδικά δικαιώματα, όπως αυτό της μονιμότητας. Ο θεσμός αυτός που καθιερώθηκε στο άρθρο 102 παρ.2 του Συντάγματος του 1911 και ισχύει μέχρι σήμερα θεσπίσθηκε χάριν της καλής και εύρυθμης λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης και όχι εις βάρος της. Η παρούσα εργασία αποτελεί μία προσπάθεια ιστορικής επισκόπησης του θεσμού της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ενόψει και της ψήφισης των πρόσφατων μνημονιακών νόμων που σχετίζονται με την κινητικότητα και διαθεσιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Ειδική αναφορά επ’ αυτού γίνεται στις πρόσφατες αποφάσεις των διοικητικών δικαστηρίων και του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε για τη συγγραφή της εργασίας στηρίχθηκε κυρίως στη μελέτη των πρωτογενών πηγών του δημοσίου δικαίου, όπως το Σύνταγμα, οι νόμοι, τα διατάγματα, η νομολογία των δικαστηρίων και τα σχετικά συγγράμματα. Σημαντικά συνέβαλαν η μελέτη και η συνεισφορά των επιστημονικών άρθρων, καθώς και οι δημοσιεύσεις στον ηλεκτρονικό τύπο. Εν κατακλείδι, η σκοπιμότητα της συνταγματικής προστασίας της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων παραμένει αμετάβλητη, ακόμη και αν σήμερα, η βαρύτητα μεταφέρεται από τους θεμελιώδεις κανόνες στην επιτυχία των οικονομικών και πολιτικών σκοπών, καθώς αμετάβλητες παραμένουν και οι ανάγκες τις οποίες θεραπεύει, διαφορετικά οι δημόσιοι υπάλληλοι θα καταστούν εκτελεστές της θέλησης του κόμματος αντί, όπως ορίζει το Σύνταγμα, της θέλησης του Κράτους.