Ευρωπαϊκή πολιτική για την εκπαίδευση των μεταναστών και η πολιτική της Ελλάδας, «Οι απόψεις των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας για την εκπαίδευση των αλλοδαπών μαθητών στο ελληνικό Δημοτικό Σχολείο».

Abstract

Οι μετανάστες (νόμιμοι, παράνομοι) αλλά και οι πρόσφυγες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή με την είσοδό τους σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είναι ούτε πρωτόγνωρο, ούτε πρόσκαιρο φαινόμενο για την ίδια την Ευρώπη. Άλλωστε από την αρχή της σύστασής της Ένωσης, την απασχόλησε η ελεύθερη μετακίνηση αγαθών, κεφαλαίων και ανθρώπων. Δεν περιορίστηκε όμως μόνο σε αυτό. Στα πλαίσια του πλουραλισμού, του σεβασμού στον άνθρωπο, της πολυγλωσσίας και της διαφορετικότητας, προχώρησε σε μια σειρά Συνθηκών, Συστάσεων και Οδηγιών για τη διαφύλαξη της πολυχρωμίας και της ετερότητας όχι μόνο των ευρωπαίων πολιτών αλλά και όλων των πληθυσμών που βρίσκονται στους κόλπους της. Έχοντας συνειδητοποιήσει το πρόβλημα, διαπιστώνει ότι οι διαφορετικοί πολιτισμοί δημιουργούν διαφορετικές ανάγκες και ηθικές αξίες στους πολίτες. Για να μπορέσει να συγκεράσει αυτή την πολυμορφία σε όλα τα επίπεδα(κοινωνικό, θρησκευτικό, γλωσσικό), ώστε να υπάρξει μια συμβίωση χωρίς εντάσεις, ενθαρρύνει εκπαιδευτικές πολιτικές που σέβονται και ενισχύουν τη γλωσσομάθεια, τη σύμπραξη, την αλληλεπίδραση και την κινητικότητα των πολιτών. Η εκπαίδευση, είναι ο παράγοντας που μπορεί να συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση, μέσα από την ανάδειξη των δυνατοτήτων εξέλιξης της κοινωνίας προάγοντας πρακτικές αλληλεπίδρασης μεταξύ της ταυτότητας και της ετερότητας. Η Ελλάδα ως κράτος μέλος της Ένωσης, εναρμονίζεται από πολύ νωρίς με τις συστάσεις της πρώτης σε θεωρητικό επίπεδο (Νόμοι, Προεδρικά Διατάγματα, εγκυκλίους) αλλά και σε πρακτικό μέσω των παιδαγωγικών προϋποθέσεων που υποστηρίξουν την ανάπτυξη ποιοτικών διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ των μαθητών στο πλαίσιο της συνεργατικής μάθησης. Καθοριστικό ρόλο στο σύγχρονο ελληνικό σχολείο, διαδραματίζει ο δάσκαλος. Η προσωπική σχέση που αναπτύσσει ο εκπαιδευτικός με τους µαθητές μέσα και έξω από την τάξη, καθώς και τις σχέσεις μεταξύ των μαθητών, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ενδυνάμωση της πολιτισμικής ταυτότητας των µειονοτήτων και της γενικότερης πνευματικής τους ανάπτυξης, αλλά και της αποδοχής τους από τον κυρίαρχο γηγενή μαθητικό πληθυσμό. Οι δάσκαλοι χαρακτηρίζονται ως οι σημαντικότεροι πολλαπλασιαστές κοινωνικών κανόνων και αξιών. Οι απόψεις τους αντικατοπτρίζονται στον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι τους μετανάστες αλλά και οι μαθητές της τάξης τους. Ταυτόχρονα τα παιδιά διαμορφώνουν απόψεις και στάσεις μέσα στη μικρογραφίας της κοινωνίας, το σχολείο. Προτεραιότητα λοιπόν της εκπαίδευσης πρέπει να θεωρηθεί η ομαλή ένταξη των μεταναστευτικών πληθυσμών στις χώρες που τους υποδέχονται, αρχής γενομένης από τα παιδιά που θα μεγαλώσουν και θα μορφωθούν σε αυτές. Η παιδεία που θα λάβουν, είναι καταλύτης για την μετέπειτα πορεία τους. Αυτοί θα είναι οι αυριανοί πολίτες, οι οποίοι είτε θα ενταχθούν στις κοινωνίες και θα θεωρούν τη χώρα υποδοχής νέα πατρίδα, είτε θα αποτελέσουν κίνδυνο για αυτές.