Η αξία της αρχής της επιμελητείας πολέμου ως βασικός στρατηγικός στόχος, σύμφωνα με τις στρατηγικές θεωρίες των Ομήρου στην Ιλιάδα, Sun Tzu και Clausewitz.

Abstract

Η παρούσα μελέτη διαπραγματεύεται την αξία της αρχή της επιμελητείας πολέμου από την ύστερη αρχαιότητα ως την σύγχρονη εποχή. Επικεντρώνεται δε στον βασικό της ρόλο στην στρατηγική θεωρία του Clausewitz, στην κλασική στρατηγική του Sun Tzu, αλλά και στην Ιλιάδα του Ομήρου. Τα συμπεράσματα που προκύπτουν δεν περιορίζονται μόνο στις αντίστοιχες χρονικές περιόδους, αντιθέτως είναι διαχρονικά, καθώς όπως επισημαίνεται, υφίσταται η αδιαμφισβήτητη αναγκαιότητα για την αδιάλειπτη παρουσία των μηχανισμών της αναφερόμενης αρχής προ της έναρξης, κατά την διάρκεια αλλά και μετά το πέρας του πολεμικού φαινομένου από τον 16ο αιώνα Π.χ. μέχρι τις μέρες μας. Ποιο συγκεκριμένα, παρουσιάζονται οι μηχανισμοί μέσω των οποίων η αρχή της επιμελητείας πολέμου επιδρά ευεργετικά στην ενεργητική και παθητική φθορά του πολέμου, στην τριβή του πολέμου και στους ανθρωπολογικούς περιορισμούς, βιολογικούς και ψυχολογικούς. Επίσης, δίνεται έμφαση στον μηχανισμό της εκπαίδευσης ως μέσο για την επίτευξη της απαιτούμενης πειθαρχίας και της ανύψωσης του ηθικού. Η παρούσα εργασία αναδεικνύει τον κεντρικό ρόλο που διαδραματίζει η ανωτέρω αρχή στην χρήση οργανωμένης μορφής βίας διαμέσου του πολεμικού φαινομένου, με σκοπό την επίτευξη ενός ορθολογικού αποτελέσματος. Γίνεται διασύνδεση της επιμελητείας πρωτίστως με την στρατιωτική στρατηγική και δευτερευόντως με υψηλή στρατηγική. Τέλος αποδεικνύεται, άλλοτε με χρήση ιστορικών παραδειγμάτων και άλλοτε με χρήση της επαγωγικής μεθόδου, ότι αποτελεί το μέσο για την επίτευξη της στρατηγικής ενός δρώντα και στα τρία επίπεδα του πολέμου. Ως αφετηρία των εννοιών, χρησιμοποιείται αυτή της στρατηγικής θεωρίας του Clausewitz. Κατά συνέπεια, έχει γίνει προσπάθεια να συσχετιστούν οι έννοιες αυτές με αντίστοιχες στις προγενέστερες περιόδους, αν και δεν ταυτίζονται απόλυτα.