Οι επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία από την συμμετοχή της Ελλάδος στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.

Abstract

Το εμπόριο πάντοτε στην πορεία του κόσμου αποτελούσε την κινητήρια δύναμη με την οποία αυξανόταν ο πλούτος ενός κράτους, αλλά και το πολιτισμικό του επίπεδο. Η συνεχής προσπάθεια για εξεύρεση πρώτων υλών αποτέλεσε την απαρχή του Διεθνούς Εμπορίου το οποίο με την πάροδο των ετών έφτασε να αποτελεί μία θεμελιώδη μορφή αλληλεπίδρασης και αλληλεξάρτησης μεταξύ των κρατών. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και με νωπές ακόμα τις μνήμες από το κραχ της δεκαετίας του ΄30, τα κράτη αποφάσισαν να θεσπίσουν κάποιους κανόνες που από τη μία θα βοηθούσαν στην ανάπτυξη του εμπορίου και από την άλλη θα απομάκρυναν όσο το δυνατό τον κίνδυνο ενός νέου κραχ. Οι ΗΠΑ, ο αναμφισβήτητος οικονομικός ηγέτης εκείνης της εποχής, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για τη θέσπιση αυτών των κανόνων. Η κατάληξη ήταν η υπογραφή από 44 κράτη, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, του χάρτη της Αβάνας, ο οποίος μεταξύ άλλων προέβλεπε και τη δημιουργία του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου (Δ.Ο.Ε). Για διάφορους όμως λόγους η ίδρυση αυτού του οργανισμού δεν ευοδώθηκε. Αυτό που εντέλει υλοποιήθηκε, ήταν η δημιουργία και συνυπογραφή από 23 χώρες της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου (General Agreement on Tariffs and Trade, GATT). Στο Γύρο της Ουρουγουάης αποφασίστηκε και υλοποιήθηκε η ίδρυση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) μετουσιώνοντας έτσι τη Συμφωνία που ήταν σε ισχύ για περίπου πενήντα χρόνια χωρίς να έχει οργανωτική δομή ως συνθήκη, σε έναν Οργανισμό που μπορούσε να καθορίσει κανόνες αλλά κυρίως, και αυτό ήταν το σημαντικότερο, να επιβάλει κυρώσεις σε όσες χώρες δεν τους τηρούσαν. Η Ελλάδα, παρά την οικονομική δεινότητα που βρισκόταν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΟΕ. Στην παρούσα διατριβή εξετάζεται πως η ένταξή της Ελλάδας σε αυτό τον Οργανισμό επηρέασε την πορεία της οικονομία της για το χρονικό διάστημα από το 1995 έως 2003 τόσο στον αγροτικό τομέα, όσο και στην ναυτιλία..