Τα Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα 32 και 39 και το Διεθνές Πρότυπο Χρηματοοικονομικής Αναφοράς 7: οι βασικές τους διατάξεις και η εφαρμογής τους.

Abstract

Η παραδοσιακή λογιστική που βασίστηκε στην αρχή του ιστορικού κόστους αποτελεί σήμερα μία παρωχημένη προσέγγιση για το λογιστικό χειρισμό των χρηματοοικονομικών μέσων, τα οποία αυξάνονται σε πολυπλοκότητα και χρησιμοποιούνται ολοένα και περισσότερο από τις σύγχρονες επιχειρήσεις για την αντιστάθμιση κινδύνων και την επίτευξη επενδυτικών κερδών. Στο πλαίσιο αυτό, τα ΔΛΠ 32 και 39 δημιουργούν μία ολοκληρωμένη βάση για τη λογιστική αντιμετώπιση των χρηματοοικονομικών μέσων, εισάγοντας την έννοια της εύλογης αξίας, η οποία είναι θεμελιώδης για την επιμέτρηση και αναγνώριση των χρηματοοικονομικών απαιτήσεων και υποχρεώσεων. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση και διερεύνηση των ΔΛΠ 32 «Χρηματοοικονομικά μέσα: γνωστοποίηση και παρουσίαση» και ΔΛΠ 39 «Χρηματοοικονομικά μέσα: αναγνώριση και αποτίμηση», δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις έννοιες και τις λογιστικές πρακτικές που σχετίζονται με την εύλογη αξία.