Το φαινόμενο της μετάδοσης κρίσεων στις χρηματοοικονομικές αγορές.

Abstract

Οι κρίσεις που αναπτύσσονται σε μια οικονομία διακρίνονται βάσει εθνικών και γεωγραφικών χαρακτηριστικών καθώς επίσης μπορούν να καταταχθούν σε συγκυριακές και αναπτυξιακές, σε πληθωριστικές, των αγορών αγαθών, στις κρίσεις λόγω υπερχρέωσης και πτώχευσης κρατών, στις συναλλαγματικές και στις χρηματιστηριακές φούσκες. Στο πλαίσιο αυτό, δεν υπάρχει μια καθολικά αποδεκτή ερμηνεία από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα του φαινομένου της «μετάδοσης». Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οποιαδήποτε μεταφορά κρίσης από μία χώρα (ή σε μία πλειάδα χωρών) σε μία άλλη συνιστά «μετάδοση». Για την ύπαρξη του φαινομένου θα πρέπει να εμφανιστεί μια σημαντική αύξηση στους διακρατικούς δεσμούς, η οποία δεν δύναται να ερμηνευτεί από τα θεμελιώδη μεγέθη των χωρών αυτών. Κατά αυτή την έννοια δίνεται περισσότερο έμφαση στους μηχανισμούς μετάδοσης μιας κρίσης και λιγότερο στο μέγεθος της κρίσης. Ως προς την εμπειρική προσέγγιση της μετάδοσης των οικονομικών κρίσεων γίνεται σαφές πως η μέτρηση του τρόπου διάδοσης κατατάσσεται σύμφωνα με τις αλλαγές στην πιθανότητα των νομισματικών κρίσεων, στη μελέτη διάχυσης μεταβλητότητας, στα άλματα μεταξύ πολλαπλών ισορροπιών, στη συσχέτιση μεταξύ των αποδόσεων και στις αλλαγές που καταγράφονται στους μηχανισμούς μετάδοσης. Στην κατεύθυνση αυτήν, τα μέσα διάδοσης επηρεάζονται από το βαθμό ολοκλήρωσης της διεθνοποιημένης οικονομίας και γίνεται σαφές πως όσον αφορά στις τραπεζικές κρίσεις αυτές επηρεάζονται από το φαινόμενο σύγκλισης των εθνικών οικονομιών, το αυξανόμενο εξωτερικό άνοιγμα, την αυξημένη αλληλεξάρτηση μεταξύ αγορών, τα ελλείμματα στο σύστημα οικονομικής διακυβέρνησης και την αύξηση της εισοδηματικής ελαστικότητας στο εξωτερικό εμπόδιο. Υπό την έννοια αυτήν η χρηματοπιστωτική διαταραχή του 2007 μεταδόθηκε ραγδαία και είχε σημαντικές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία, ενώ στη χώρα μας μετατράπηκε σε δημοσιονομικό πρόβλημα, επιφέροντας σειρά αλλαγών στην ασκούμενη οικονομική πολιτική.