Η διεθνής και εθνική προστασία των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία.

Abstract

Η πολιτική για τα ΑμεΑ, δηλαδή η διάχυση της διάστασης της αναπηρίας στο σύνολο των φορέων που σχεδιάζουν και εφαρμόζουν πολιτική, δηλαδή το mainstreaming, είναι δείγμα δημοκρατίας, μιας και σχετίζεται με το δικαίωμα συμμετοχής στην κοινωνία, στη βάση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και έχουν τα ίδια δικαιώματα. Ο καθένας πρέπει να μπορεί να βρει την ισότιμη θέση του σε μια κοινωνία που αναγνωρίζει την ανθρώπινη ποικιλομορφία. Οι άνθρωποι μπορεί να καταστούν ανάπηροι από φυσική, διανοητική, αισθητηριακή βλάβη, ιατρικές συνθήκες ή ψυχοπνευματική ασθένεια. Τέτοιες βλάβες, συνθήκες ή ασθένειες μπορεί να είναι μόνιμες ή παροδικές. Ο όρος «Αναπηρία» σημαίνει την απώλεια ή τον περιορισμό ευκαιριών για να συμμετέχει κάποιος στην ζωή της κοινότητας στον ίδιο βαθμό με τους άλλους. Περιγράφει την σύγκρουση ανάμεσα στο άτομο με κάποια αναπηρία και το περιβάλλον. Συχνά οι όροι «Ειδικές Ανάγκες» και «Αναπηρία» χρησιμοποιήθηκαν μ’ έναν ασαφή και συγκεχυμένο τρόπο, που λίγο βοήθησε σε μία θέσπιση πολιτικής και σε μία πολιτική δράση. Η ορολογία αντανακλούσε μία ιατρική και διαγνωστική προσέγγιση, που αγνοούσε τις ατέλειες και ελλείψεις της κοινωνίας στην οποία ζουν τα ΑμεΑ .