Το ανθρωπιστικό δίκαιο και η προστασία των ευπαθών ομάδων με έμφαση στις γυναίκες και τα παιδιά.

Abstract

Η πολυπλοκότητα του πολεμικού φαινομένου και ο μεγάλος αριθμός συγκρούσεων κυρίως εσωτερικού χαρακτήρα, οδηγούν κυρίως σε ένα μεγάλο αριθμό θυμάτων των αντιμαχομένων. Οι πληθυσμιακές ομάδες που δεν συμμετέχουν άμεσα στην πολεμική διαδικασία και στις οποίες ανήκουν οι γυναίκες και τα παιδιά, έχει διαπιστωθεί ότι πλήττονται περισσότερο κατά τη διάρκεια που διαρκεί το πολεμικό φαινόμενο. Σκοπός της εργασίας είναι η παρουσίαση και ανάλυση όλων των συμβατικών κανόνων που συνθέτουν την νομική προστασία των ευπαθών ομάδων στα πλαίσια του κλάδου του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου. Η παρουσίαση και καταγραφή όλων εκείνων των δρώντων που συνθέτουν τον ανθρωπιστικό χώρο, αλλά και των παραγόντων του Διεθνούς συστήματος, που δημιουργούν ζήτημα στην εφαρμογή των κανόνων των κλάδων του Διεθνούς Δικαίου που προστατεύουν ευπαθείς ομάδες κατά τη διάρκεια ενόπλων συρράξεων. Στο 1ο μέρος της εργασίας κρίθηκε απαραίτητο, να γίνει παρουσίαση των συμβατικών κανόνων προστασίας του κλάδου του Διεθνούς Δικαίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των μηχανισμών πραγμάτωσής τους. Επίσης εξετάστηκε επί του θέματος, η αλληλεπίδραση του Διεθνούς Δικαίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο. Στο 2ο μέρος της εργασίας έγινε ιστορική ανασκόπηση στην εξέλιξη του κλάδου του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου και παρουσίαση – ανάλυση των συμβατικών του διατάξεων. Στο 3ο μέρος της εργασίας έγινε ανάλυση του ζητήματος εφαρμογής και πραγμάτωσης της νομικής προστασίας των γυναικών και των παιδιών κατά τις ένοπλες συρράξεις, μέσω παρουσίασης και ανάλυσης των υφιστάμενων μηχανισμών και δομών που συνθέτουν τον ανθρωπιστικό χώρο καθώς και παρουσίαση των σημαντικότερων υποθέσεων που απασχολούν ή απασχόλησαν πρόσφατα, τη Διεθνή Ποινική Δικαιοσύνη. Για την εκπόνηση της εργασίας χρησιμοποιήθηκε Εγχώρια και Διεθνής βιβλιογραφία, πρόσφατη αρθρογραφία και δημοσιεύσεις, κυρίως από πανεπιστημιακές ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων και εκθέσεις Διεθνών Οργανισμών. Συμπερασματικά, αναδεικνύεται το μείζον πρόβλημα πραγμάτωσης των νομικών κανόνων που προστατεύουν γυναίκες και παιδιά σε ένοπλες συρράξεις, καθώς και ο μικρός αποτρεπτικός τους χαρακτήρας στα πλαίσια του Διεθνούς συστήματος.