Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας υπό το πρίσμα των νομοθετικών πλαισίων προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας (τριών μνημονίων).

Abstract

Η εργασία προστατεύεται από το ελληνικό Σύνταγμα και νόμο ως θεμελιώδες κοινωνικό και ατομικό δικαίωμα και αγαθό, ενώ βασικό στοιχείο του εργατικού δικαίου είναι ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του. Το Σύνταγμα στο άρ. 22, παρ. 2 κατοχύρωσε τη συλλογική αυτονομία, δίνοντας στις συνδικαλιστικές οργανώσεις εργαζομένων και εργοδοτών τη δυνατότητα για θέσπιση συλλογικών ρυθμίσεων που αφορούν σε μισθολογικούς και μη όρους εργασίας, μέσα από την διαδικασία των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την σύναψη συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Θέληση συνεπώς του νομοθέτη ήταν η διασφάλιση της συλλογικής αυτονομίας και η προάσπιση της από κρατικές επεμβάσεις. Δυστυχώς οι νέες ρυθμίσεις των μνημονιακών νομοθετημάτων, που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις, ήρθαν να ανατρέψουν τα σημεία ισορροπίας που είχαν διαμορφωθεί με το προηγούμενο καθεστώς του ν. 1876/1990.Οι νέες αυτές ρυθμίσεις συνιστούν άμεση παρέμβαση της κρατικής εξουσίας και πλήττουν εργασιακά κεκτημένα. Είναι αναγκαίο συνεπώς να εξεταστεί η συμβατότητα των μέτρων που θεσπίστηκαν, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι αντικειμενικά δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, με το υφιστάμενο δικαιικό σύστημα που συγκροτεί η συνταγματική έννομη τάξη αλλά και το διεθνές δίκαιο. Στο πλαίσιο αυτό, στην εργασία μας, παρατίθενται κι αναλύονται με συγκριτική προσέγγιση οι καίριες μεταβολές που επήλθαν στους θεσμούς των συλλογικών συμβάσεων καθώς και της διαιτησίας.