Οι απόψεις των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, γενικής και ειδικής αγωγής, για το μοντέλο της παράλληλης στήριξης στο πλαίσιο της συμπεριληπτικής εκπαίδευσης παιδιών με και χωρίς ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Abstract

Στα προγράμματα παράλληλης στήριξης-συνεκπαίδευσης (ν.3699/2008, άρθρο 6, παράγραφος 1β), ένα σημαντικό και αρκετά διαδεδομένο μοντέλο είναι η συνδιδασκαλία ή η από κοινού διδασκαλία των μαθητών από δύο εκπαιδευτικούς που διδάσκουν στην ίδια αίθουσα παράλληλα. Σύμφωνα με τη σχετική βιβλιογραφία, με τον όρο συνδιδασκαλία (co-teaching) εννοείται ένα εκπαιδευτικό μοντέλο που έχει ως σκοπό την διδασκαλία των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες σε λιγότερο περιοριστικές ενταξιακές μορφές εκπαίδευσης (Sileo, J. M. & Van Gardren, D., 2010) μέσα στις οποίες οι εκπαιδευτικοί μοιράζονται ευθύνες, αρμοδιότητες και εμπειρίες διδασκαλίας (McCormick, L., 2001). Όσον αφορά τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, η στήριξή τους σχετίζεται με την συλλογική υπευθυνότητα ολόκληρης της σχολικής κοινότητας και όχι μόνο του δασκάλου της τάξης ή του ειδικού δασκάλου. Σκοποί της παρούσας έρευνας είναι να μελετηθούν οι απόψεις των εκπαιδευτικών γενικής και ειδικής αγωγής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, σχετικά με την οργάνωση και τη λειτουργία των προγραμμάτων παράλληλης στήριξης-συνεκπαίδευσης- από κοινού εκπαίδευσης, μαθητών με και χωρίς ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Πιο συγκεκριμένα, τα διερευνητικά ερωτήματα της έρευνας είναι, ποιες είναι οι απόψεις των εκπαιδευτικών γενικής και ειδικής αγωγής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης για την αποτελεσματικότητα της παράλληλης στήριξης ως μοντέλου συνεκπαίδευσης, καθώς και για τα εμπόδια εφαρμογής της και τις πιθανές σχετικές λύσεις.Ακόμα,ποιες είναι οι απόψεις τους σχετικά με τους ρόλους, καθώς και με την επιστημονική και επαγγελματική κατάρτιση όσων συμμετέχουν στα προγράμματα παράλληλης στήριξης αλλά και ποιες είναι οι απόψεις των εκπαιδευτικών γενικής και ειδικής αγωγής για την παράλληλη στήριξη σε σχέση με άλλα μοντέλα συνεκπαίδευσης.