Τα πιστωτικά παράγωγα και η τιμολόγηση των συμφωνιών ανταλλαγής πιστωτικού κινδύνου

Abstract

Ο πιστωτικός κίνδυνος τα τελευταία χρόνια απασχολεί όλο και περισσότερους επενδυτές που συμμετέχουν στις αγορές και προσπαθούν να τον μειώσουν. Η προσπάθεια μείωσης του πιστωτικού κινδύνου έχει οδηγήσει στην εκτεταμένη χρήση των πιστωτικών παραγώγων. Στόχος της παρούσας διπλωματικής είναι η διερεύνηση των πιστωτικών παραγώγων ως μέσα διαχείρισης κινδύνου. Πιο συγκεκριμένα, αρχικά αναφέρονται οι προαπαιτούμενοι ορισμοί, στη συνέχεια περιγράφεται η εξέλιξη και τα σημαντικότερα πιστωτικά παράγωγα και αναλύεται η αγορά τους τόσο διαχρονικά όσο και διακλαδικά. Έμφαση δίνεται ακόμη στους συμμετέχοντες της αγοράς και στους λόγους για τους οποίους εμπλέκονται σε αυτή. Το δεύτερο μέρος της διπλωματικής αναφέρεται σε ένα από τα σημαντικότερα πιστωτικά παράγωγα, στις συμφωνίες ανταλλαγής του πιστωτικού κινδύνου ή όπως έχουν επικρατήσει στην αγορά να λέγονται, με τον αγγλικό όρο, στα Credit Default Swaps (CDS). Οι λόγοι που επιλέχθηκαν τα συγκεκριμένα παράγωγα είναι η εκτεταμένη χρήση τους καθώς και το γεγονός ότι αποτελούν τη δομική βάση για τη σύνθεση πολυπλοκότερων παραγώγων. Μετά από την ανάπτυξη σημαντικών παραμέτρων αυτών των προϊόντων αναπτύσσεται ένα μοντέλο ανοιχτής προσέγγισης αποτίμησης CDS που δημοσιεύτηκε από τους Longstaff, Mithal και Neiss το 2003. Το μοντέλο εφαρμόστηκε για τα ισπανικά και τα ελληνικά πενταετή CDS για την περίοδο από τον Οκτώβριο του 2009 ως τον Οκτώβριο του 2010. Τα αποτελέσματα που προκύπτουν αποδεικνύουν ότι η αγορά των ελληνικών CDS αντιμετωπίζει μεγαλύτερες διακυμάνσεις από ότι προβλέπει το εξεταζόμενο μοντέλο κάτι που δεν ισχύει στα ισπανικά CDS τουλάχιστον σε τόσο μεγάλο βαθμό, γεγονός που ενδεχομένως να αποδεικνύει ότι η ελληνική αγορά των CDS επηρεάζεται και από άλλους παράγοντες.