Ο Κανόνας Taylor στη νομισματική πολιτική :εμπειρική και θεωρητική απόδειξη

Abstract

Στην σύγχρονη οικονομία η λειτουργία των κεντρικών τραπεζών έχει αποκτήσει ένα θεμελιώδη ρόλο καθώς η πολιτική που ασκούν είναι καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη των μακροοικονομικών μεγεθών. Ενδεικτικό της επίδρασης που ασκούν οι κεντρικές τράπεζες, είναι ότι στις περιπτώσεις των μεγάλων οικονομιών, όπως των ΗΠΑ και της ΕΕ, οι αποφάσεις που αφορούν την νομισματική πολιτική έχουν αντίκτυπο και στις υπόλοιπες οικονομίες που συνδέονται μεταξύ τους σε ένα οικονομικό περιβάλλον αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης. Συνεπώς, δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι η άσκηση της νομισματικής πολιτικής από τις κεντρικές τράπεζες υπήρξε ένα πεδίο έντονης επιστημονικής αντιπαράθεσης από το οποίο προέκυψαν διάφορες θεωρίες για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργεί μια κεντρική τράπεζα. Πρακτικά ωστόσο οι κεντρικές τράπεζες χρησιμοποιούν τους νομισματικούς κανόνες μέσα σε ένα συγκεχυμένο πλαίσιο. Στην πραγματικότητα καμία κεντρική τράπεζα δεν ασκεί τη νομισματική πολιτική βασιζόμενη αποκλειστικά σε κανόνες ή σε διακριτική παρέμβαση. Ειδικότερα, στην περίπτωση της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, της Fed, της οποίας η συμπεριφορά μελετάται στην εργασία αυτή, επιτρέπεται ένας υψηλός βαθμός διακριτικής παρέμβασης ενώ η χρήση των νομισματικών κανόνων είναι υποβαθμισμένη. Πίσω από αυτό το μεικτό σύστημα άσκησης νομισματικής πολιτικής που ενσωματώνει κανόνες και διακριτική παρέμβαση διακρίνεται ο διαφορετικός τρόπος που κεντρικοτραπεζίτες και ακαδημαϊκοί αντιλαμβάνονται την έννοια του νομισματικού κανόνα. Οι πρώτοι αντιλαμβάνονται τους κανόνες ως ένα άκαμπτο σύστημα όπου ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός είναι αμετάκλητος και δεν επιτρέπει προσαρμογές, ενώ οι δεύτεροι θεωρούν ότι η χρήση κανόνων επιτρέπει την αναπροσαρμογή και αναθεώρηση του αρχικού σχεδιασμού όταν μεταβάλλονται οι οικονομικές συνθήκες.